Kerst in Sarajevo

Vandaag in Sarajevo was een vreemde dag. Eerste kerstdag is traditioneel een dag om met familie vreedzaam (vreetzaam) de kerst door te brengen met gezapige kerstmuziek, lekker eten en een goed glas. Dat goed glas, dat lekkere eten zat wel goed.

Vandaag was de derde dag van onze "missie" naar Sarajevo. We verzorgden de muzikale omlijsting van een kerstbrunch van de militairen. we speelden dus de geapige muziek zelf, blijkbaar kon dat de goedkeuring wegdragen van de militairen want we kregen zowaar een echt applaus. Daarna maar even lekker shoppen. Een kist om de spullen mee naar huis te vervoeren, wat amerikaans spul en dergelijke..

Toen het tijd was om te eten gingen we niet met de grootste groep mee want die gingen naar een alternatief restaurant waar er een kroketje te krijgen was. We raakten met wat achterblijvers aan de praat over mijnen, de beschietingen en dergelijke. we kregen een kaart te zien met de bekende mijnen. Indrukwekkend. Er worden nog regelmatig incidenten geraporteerd met mijnen. Ook hebben we het gehad over "Sniper Alley", de brede weg in sarajevo waar je je leven niet zeker was omdat vanuit de bergen geschoten werd. Een mensenleven is 500 Mark waard. Een sluipschutter kreeg 500 Mark voor een confirmed kill.


De kerkdienst was indrukwekkend. Ds van Eenennaam vertelde over de bombardementen en de cellist van sarajevo wederom een verhaal wat veel indruk maakte.

s'avonds hebben we "even" een rondleiding (van 22:00 tot 24:00 uur) gekregen om en door sarajevo. De idioterie van de oorlog, de verwoesting, de haat van mensen tegen andere mensen alles stemde me somber. ik heb gehuild bij de aanblik van het zwarte gat in de stad. In de verlichte nachtelijke sky-line van de stad zit een zwart gat. Een gigantisch helling vol graven. Duizenden witte paaltjes markeren de graven van hen die vielen, die als pluimen in een schietkraam zijn afgeknald.

Ik vroeg me af waarom ik huilde, ik kende geen mens die hier gevallen is. Ik was stil (ook een nieuwe ervaring) en kwam tot de conclusie dat ik huilde om de slechtheid van mensen.



God deed dat ook, huilen om de slechtheid van mensen, Hij gaf zijn Zoon opdat het ooit weer Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen zou worden.. Vandaag leerde ik de ware betekenis van kerst kennen!

Bosnie Dag 1 - 23-12-2010

Vandaag vroeg vertrokken. We ontmoette elkaar op schiphol en tussen de bepakte en bezakte vakantiegangers liepen twee verdwaalde zieltjes met instrumenten onder hun arm op zoek naar een vlucht die ze via Wenen naar Sarajevo zou brengen.
Het lange wachten was begonnen. Het is toch vreemd dat je extra vroeg uit je bed moet komen om extra lang te wachten.
De rij naar het inchecken, de boardingpas controle, de security check en uiteindelijk het wachten op het openen van de gate en het boarden en dan ingesnoerd wachten (want we mochten niet rondlopen van de lucht-serveersters (m/v) ) totdat we eindelijk mochten opstijgen en vertrekken.
We verlieten besneeuwd Nederland en doken de wolken in. We landen in dikke mist en daardoor was ook de overstap naar Sarajevo wat vertraagd. Hoewel we ongeveer naast de gate uit waren gestapt hebben we nog heel lang zitten te wachten en staren naar het bordje boarding (boring) terwijl er niemand aan boord mocht.
Toen we eindelijk de boeing in mochtten waren we ook zo vertrokken. Er was wonderbaarlijk geen mist dus hebben we de route Wenen Sarajevo aardig kunnen volgen maar iets in mij zegt dat we via Taize zijn gevlogen ;-)

Het landen werd Paul iets te veel. Die wordt ook per vrachtwagen teruggebracht.. (nee hoor) Eenmaal uit het vliegtuig viel ons een prikkelende rooklucht op. We dachten eerst aan sigarettenrook maar het bleek dat sarajevo stookt op bruinkool en hout (en er wordt ook overal gerookt)

Door de paspoortcontrole zagen we de militair die ons op zou halen die ons de laatste kilometers naar het NSE op kamp Butmir bracht. Daar maakten we kennis met de aanwezige militairen en kregen een rondleiding over het kamp met de nodige uitleg over het conflict, de missie, de internationale samenstelling van het kamp. In de grote messhall (DiFac) hebben we de maaltijd genuttigd en klunsde Paul een dienblad met drinken over een hoge pief heen. Nee slim. Zo maak je vrienden!

En toch hebben we vriendelijk gekletst, gedart, een drankje gedronken en geprobeerd te duiden wat een paarse militair nou is. Toen de oogjes klein werden hebben we ons hotel opgezocht.. En zoeken dat moest. Zo zonder begeleiding is het nog best lastig om van je kamp afte komen. De slaap liet op zich wachten.. Het werd avond en het werd nacht.. De eerste dag!

Ik krijg hier de zenuwen van.

Het was al bekend dat ik een watje geworden ben sinds de geboorte van mijn dochter maar nu ik naar een (voormalig) oorlogsgebied ga om voor stoere mannen, die instaan voor uw en mijn vrede en veiligheid, voel ik mij dubbel een watje. Ik merk de laatste tijd dat ik mij nogal laat pakken door mijn emotie.
Ik luister naar #sr10 (serious request op 3 fm) en bij de verhalen van Erik Corton krijg ik de tranen in mijn ogen.. Nu zit ik de laatste dingen af te tikken voor morgen (rond 7:00 moeten we ons melden op het vliegveld) dat ik de zenuwen krijg. Dat ik even moet snuffelen (En even moet slikken) aan mijn vrouw en dochter.. Nog vlug een blik in de portomonaie werp of de foto's er wel zijn..

Ik wordt een watje.. Misschien kunnen ze bij defensie nog een man van me maken.. Eerst maar eens die rubberen benen in bedwang krijgen..

Morgen bosnie!