zelfs mijn geloof kan open source

In reactie op Johan ter Beeks blog

Als Linux Engineer en als Christen staat een OpenSource kerk mij wel aan. Ik ben alleen bang voor een aantal gevolgen daarvan die we ook in de software tegenkomen..

-> Forks
Wanneer iemand het niet eens is met het ingeslagen pad wordt de broncode meegenomen, in korte tijd aangepast aan de nieuwe route en soms zwaar verminkt. Compatibiliteit wordt niet gewaarborgd. Voorbeeld hiervan is Mambo / Joomla.. Voorbeelden in de kerkgeschiedenis hoef ik in Nederland niet aan te wijzen denk ik.

<- oplossing: RFC. Een rfc is een document waar in een standaard wordt uitgelegd. hierin staat vast wat een bepaalde standaard, protocol of iets dergelijks doet, kan en waar producten die ermee moeten communiceren aan moeten voldoen. Die rfc is er voor Christenen ook. De Schrift.. Helaas is die, net als RFC's multi interpretable.

stervende projecten
-> in de open source wereld zie je soms producten die fantastisch zijn en goed werken op een paar bugjes na. toch staakt ineens de ontwikkeling. Bugs worden niet meer gefixxed omdat er niets terugkomt van "upstream". Wanneer niemand het project overneemt, forked of wel doorontwikkeld maar niet meer deelt zal het product sterven.

<- Voor Emerging Churches is het minder erg als een initiatief sterft. Toch lijkt het me goed als bepaalde projecten "bewaakt" worden. Dat er centraal ergens iets bijgehouden wordt, "waar moet ik heen als mijn kerkbeleving ophoudt". Een emerging synode? Of misschien gewoon een wiki ;-)

Community struggle
Heel veel opensource projecten staan en vallen met communities. De userbase, de ontwikkelaars, de testers.. vaak lopen deze communities door elkaar. Open Source wordt vaak ontwikkeld door hoger opgeleide, technisch geschoolde mensen die voor zichzelf ontwikkelen en het delen. De cummunity kan wel zaken voorstellen en het achteraf testen. bugs aandragen en die volgen maar ze kunnen niet dwingend de richting van het project sturen. Soms leidt dit tot strijd tussen /binnen de communities. Soms worden projectleiders "weggestuurd" en is er een heuse strijd. Een mooi voorbeeld is Gentoo. Dat heeft een hele tijd volledig op zijn gat gelegen door strijd in de hogeren gelederen. Dit heeft veel gebruikers gekost.
Wanneer de artistiekerige blanke aanstellers met hun ec-beleving een ruk naar links of rechts maken en de mensen die meebeleven daar geen invloed op kunnen hebben kan dat leiden tot teleurstelling.

<- De vloek is ook het medicijn. Doordat de vrijgevochten 30 plussers zich het kaas niet van het brood laten eten, artistiekerig genoeg zijn zal het zo'n vaart niet lopen. Toch moet men waakzaam zijn. Ben je "gastheer" of alleen al "beelddrager" dan heb je een verantwoordelijkheid. Weid mijn schapen!

Free as in beer?
-> Een gevleugelde uitspraak bij OSS. Free as in speech, free as in beer. Het kan alleen niet uit. Soms moet er gepoldermodeld worden, en worden zieltjes verkocht aan de duivel (Redhat en SuSe hebben deals met Microsoft.. Nou erger kan niet) Soms worden projecten een kant op gestuurd door investeerders die tijd "kopen" van ontwikkelaars. Projecten als OpenOffice.org worden gekocht en verkocht.. Sommige producten zo vaak dat het bijna onmogelijk is om de codebase te blijven begrijpen en doorontwikkelen. Een mooi voorbeeld is HPOpenMail. HP Open Mail was een Exchange vervanger die compatible is met Outlook. Door dreigementen van Microsoft liet HP het product vallen. Samsung kocht het. Samsung Connect was geboren. Doordat Samsung graag microsoft producten op hun embedded devices wilde moesten ook zij, onder druk van microsoft, het weer doorverkopen. Xandros (die het OS op de EEEpc ontwikkelde) heeft het gekocht en het heet nu Scalix. Het product is nu redelijk stabiel maar ontwikkelingen gaan moeizaam. de codebase is blijkbaar omvangrijk en lastig te doorgronden en bugs en feature requests gaan maar langzaam vooruit. de community is te vaak heen en weer geslingerd en de ontwikkelaars van HP en Samsung mogen er niet meer hun licht over laten schijnen.
De NBG heeft labyrynt gekocht en laten vertalen en uitvoeren door YfC. Er zit "bijna" een licentie op. Wat gebeurt er als iemand iets soortgelijks wil. Wat gebeurt er als mensen het labyrint willen lopen maar nbg, yfc of welke partij dan ook steekt er een stokje voor.. kan het niet meer leveren of niemand weet meer wat het idee er achter was en het geheim ervan was...
<- Emerging church zal hier minder vatbaar voor zijn maar als een vorm van geloofsbeleving, nieuwe monastie en dergelijke geld of veel tijd kosten zullen er belangen gaan spelen die zuivere geloofsbeleving in de weg staan.
Mooie initiatieven kunnen daardoor stukvallen.

.. en het bleef nog lang onrustig in mijn hoofd..

afscheid nemen is een stukje sterven

Als huis troubadours van Flevo hebben wij, Jelle Riet en ik, een liedje mogen verzinnen voor de vertrekkende medewerkers. Omdat het één van de favoriete nummers van Peter is hebben we dat gedaan op de wijs van :

The Boss.. The River

De tekst hieronder..

Maar wij moeten verder, met dit festival
oh we moeten verder in elk geval

(carolien)
Een klein maar dapper agentje storte zich op P. R.
En zonder veel ervaring, schopte ze het toch ver
maar het gekwebbel op kantoor dat werd haar snel teveel
dan belde ze in de file, in alle rust zich scheel

En op het flevofestival, kreeg ze een portofoon
ze blokkeerde bijna elk kanaal, dat is toch niet gewoon
Haar man moest haar soms remmen, dat is ontzettend knap
want carolien die rent maar door ondanks haarzwangerschap

refr.

(Liesbeth)
Dat lieve blonde meisje, van het programma team
zet in haar eentje een thema op, voor minstends een jaar of tien
en ging toen pas ontspannen met zwangerschaps verlet
vervanging was niet nodig, alles was al klaar gezet

haar grootste geheim dat ken ik, maar vertel het u nu pas
marks koosnaam stiekem zwelgje is en dat haar wachtwoord was
een vos verliest haar haren, maar streken verliest ze niet
dat ze ons heeft verlaten dat doet ons veel verdriet

refr

(willeke)
ze liep rond als stagiaire, en deed dat best wel tof
ze moest iemand vervangen met zwangerschaps verlof
maar was zelf in verwachitng vertelde ze gelijk
kinderen krijgen bij flevo is besmettelijk

refr

(peter)
Hij komt uit hoge noorden, waar woorden zeldzaam zijn
Hij storte zich passie op ons geliefd muziek festijn
En kende alle namen, na een vergadering of twee
en met elke grap en grol van ons lachte hij vrolijk mee

Een man die wist te boeien, en inspireren kon
maar van te voren half niet wist waar hij aan begon
het plezier maar ook de moeite sprak van zijn gezicht
zijn boek, zijn flesje beerenburg, gaat nu voor altijd dicht

refr

wilfred en clarinda, mogen niet in dit lied
maar ondanks al het zwijgen, vergeten doen we ze niet
de muziek en al het geregel, waren altijd dik OK
dus stiekum aan het einde nemen we ze even mee

Leef om te schrijven en schrijf om te leven.

Soms wil ik wel wat minder, wat minder drukte om me heen. Gewoon met een gitaar, een biertje en een laptopje met UMTS in een stacaravan in de polder gaan zitten en daar dan lekker schrijven. Een docu over Maarten van Rozendaal heeft me geinspireerd. Misschien moet die TV maar eens weg .. of alleen tijdens de zomer in dat hokje gaan zitten en schrijven, spelen en beminnen.

Ik merk dat het beter met mij gaat sinds ik weer meer schrijf, creatiever bezig ben. Ik merk ook dat mijn blogjes ook langer worden en vaker verschijnen wanneer het goed met me gaat, en dat het goed met me gaat als ik van me af kan schrijven.

Ik leef blijkbaar om te schrijven. Nu nog schrijven om van te leven.

Misschien moet ik, net als Nico Dijkshoorn gaan schrijven in alles wat gedrukt of digitaal verschijnt, een radiocolumn bij Giel en daarvoor produceren. Leven van mijn pen en van mijn gitaar lijkt me heerlijk.

De druk om te schrijven stimuleert, lezen, muziek luisteren (ik krijg Eels niet meer uit mijn hoofd) ook.. stomme tv en computer-kaartspelletjes verhinderen dat een beetje.. Het wordt tijd voor een resolutie. Ik moet maar eens tv gaan kijken wanneer ik iets geschreven heb en niet eerder. En alleen dat kijken wat ik echt wil zien (dus eerst de gids die we niet hebben erbij)

Ik denk dat L. helemaal gek van genot wordt als ik niet standaard s'vonds de tv aanzet als we in bed schuiven.. Of zou ze net zoveel last van dat gitaarspelen hebben als van de tv?

Vampier-klanten

Waarom zitten we als makke schapen te wachten in de wachtkamer. Het maakt iet uit welke medische instelling het is, in elke wachtkamer lijkt het wel het comdoleancebezoek van een dierbare overledene. Zwijgen is het devies, begripvol na elkaar knikken. Het enige dat ons er aan herinnert dat we in een wachtkamer zitten is, indien nodig, het "wie was er het laatst" moment. het moment dat we ons ineens moeten herinneren wie er ook al weer voor ons was.

Gisteren was ik bij de dokter en blijkbaar had deze goed geslapen en zat het tempo er goed in want ik hoefde maar een kwartier langer te wachten dan de planning aangaf. Een babbeltje in de wachtkamer zat er niet in. Blijkbaar vraag je niet "waar komt u voor?" aan degene voor je. Uit beleefdheid waarschijnlijk, de ander niet in verlegenheid brengend. Stel je voor dat je moet vertellen dat je een pussende piercing in je penis hebt. Of last van licht urine verlies. Of je kunt trots vertellen dat dat spotje over jou gaat.. Over het jeweetwel probleem van mannen. Waar je al die mailtjes voor krijgt.. Jeweetwel..
Of omdat mensen, net als ik, een beetje zenuwachtig zijn bij de dokter. Het is een soort automonteur. Althans voor mij. Ik heb ab-so-luut geen verstand van autotechniek. Dus als ik naar de garage moet en hij verteld mij dat de bobine stuk is dan moet ik eerder aan Gert en Samson denken dan aan mijn auto. Of mijn Homokineet.. Zijn dat niet de trappers van je skelter (die ga ik niet uitleggen).. Het verschil is dat je je lichaam niet kunt inruilen als er iets stuk is. Dat je niet voor imitatie of slooponderdelen kunt kiezen als er iets stuk is en je niet de merk-onderdelen wilt kopen (na ja sloop onderdelen zijn er wel.. je moet er alleen zo lang op wachten.

Als je eindelijk naar binnen mag kom je dus binnen in een wereld waar je, als je zelf niet een medisch beroep hebt, geen verstand van hebt. De dokter ziet een patient 10 minuten en heeft een uur of vier spreekuur per dag, vijf dagen per week.. Bijna honderd man (m/v) stiefelt door de praktijk. Allemaal moeten ze even kuchen, hun overhemd uit, worden gepord en geprikt en krijgen dezelfde 4 vragen waar dan een doodsvonnis op volgt. varierend van het standaard minder eten, meer bewegen stoppen met roken tot aan het " u gaat dood "

Bij mij was het gevolg (alweer) een aantal kruisjes op een kaart en bloed laten prikken. Weer een wachtkamer, weer een doodvonnis, maar nu met vertraging.

Deze wachtkamer was anders. Er was namelijk iets wat de gebruikelijke routine doorbrak. Bij binnenkomst, iets voor half negen, waren bijna alle stoeltjes bezet. Een wat gezettemevrouw riep al bij binnenkomst ' u bent na mij hoor ha ha'. Toen had ik het al kunnen weten. Ik liet weten er kennis van genomen te hebben en even een sigaretje te gaan roken. Toen ik terugkwam was er niet de gebruikelijke stilte. Er zaten wat dames die elkaar kenden en waar er 1 van voor mij en 1 na mij was binnengekomen iets te "doof" met elkaar te praten en ook hier en daar kwamen wat gesprekjes op gang. De iets gezette mevrouw vroeg of ze een taxi mocht bellen met haar eigen telefoon en bedankte toen het mocht. DAT was het. Deze mevrouw was niet helemaal 100. Het bleek ook toen ze veel te hardop begon te vertellen over de sportdag voor mensen met een handicap, de regiotaxi, het busje, haar vakantie over drie weken in Kochem (zonder Jochem, Puch en vast niet voor Drei Wochen met haar vrienden in de kroeg).

Ze had geen rem. Ze praatte! Te hard en te veel en het was niet interessant maar het doorbrak de begrafenisstemming en mensen volgden haar voorbeeld en begonnen gesprekjes met de wildvreemden naast hen die hetzelfde lot moesten ondergaan.

De mevrouw-met-steekje-los was voor mij en het werd iets rustiger toen zij, redelijk lang, wegbleef voor haar prik. Ik wachtte en dacht aan de kindertjes die ik bang had gemaakt de vorige keer dat ik hier zat door bij vertrek te zeggen "het doet zeer joh, en ik kreeg geen lollie" wat misschien grappig bedoeld was, misschien een poging om de toen WEL heersende spanning te doorbreken maar zeker niet pedagogisch verantwoord.

Ik mocht naar binnen en in het korte gesprekje met de sadistische mevrouw (hoe kun je anders een beroep hebben waar je iedereen pijn mee doet) kwam naar voren dat ze de spoort-niet mevrouw kende en ik gaf dat ze -auw- de spanning had doorbroken. Klote naald!. Toen we een beetje doorgebabbeld hadden over de uitloop (het spreekuur duurde tot 9:15 het was inmiddels half 10 en de wachtkamer was nog vol) mocht ik met pijnlijke arm naar buiten en riep nog " Wat is dit toch een rare kapster" .. er werd gegniffeld..

Zij moesten nog bij de vampier langs.. Lachen was er nog niet bij.. Voor mij ook niet want nu is de wachtkamer voor de uitslag geopend. Spannend, wat zou ik nu weer hebben.

nerd alert

klik

Eindelijk even de kans gezien om een foto'tje online te zetten van één van de nerd cadeautjes die ik dit jaar kreeg.. Deze hardware hack is erg leuk. Ik heb hem nog niet opengemaakt om het vakmanschap van Jelle te aanschouwen...
edit: jammer hoor dat twitpic de link na een tijdje stuk maakt

Moeders hou je dochters binnen

De kermis is weer in het dorp.

In het slaperige vleuten waren de 10 atracties weer neergestreken voor de jaarlijkse kermis. Leuk zo rond de uitkering van het vakantiegeld. Kinderen willen spontaan auto's wassen, zijn weer lief, en willenniets liever dan rondje na rondje in de draaimolen, spin, zijwaartsdraaiend eng ding en botsauto's. Bakvissen doffen zich op en tonen met het laagst uitgesneden topje dat ze voorbij de keurende blik van moeders kunnen smokkelen hun hoop voor de toekomst aan de vers gekapte stoere jongens. De stoere jongens vallen in het niet bij de mannen in spé van de botsauto's en spin, die met onevenredig grote sleutelbossen en ditto schakel armbanden de eksters uit het dorp de ogen uitsteken. De meisjes, het archetype van oerman (ten onrechte) herkennend zwermen om de mannen en jongens heen en menigeen zal voor de eerste keer gekust, bevoeld of zelfs gekend worden. Brave huisvaders slepen hun gezin, altijd minstends een uur te kort, langs alle pedagogisch verantwoorde familie atrakties. Zij falen in het schieten van een beer, bestellen de verkeerde nougat bij de suikerspin dame, die zo heet vanwege haar kapsel en niet om haar koopwaar want dat standje staat verderop, grijpen net naast de imitatie iPod trekken een barbie voor hun zoon en een pijl en boog voor hun dochter. Zij horen niet meer bij de stoere jongens en zijn hun link met het archtype voor altijd kwijt! Hoewel iedereen zijn best doet om het moment te grijpen en te bewaren en ongeremd te genieten zie je de uitgeblustte blikken, als van gekooide wilde dieren, van het kermisvolk. In elk dorp is iedereen enthousiast met hun komst behalve zij zelf. Ze doen overal hetzlelfde, ze draaien hun rondjes, roepen door de microfoon "haal die muntjes aan die kassa Come On" en drukken zuchten op de knop om de halfgevulde attractie weer te starten.


Kortom, kermis is troosteloos, woest en ledig.

Vorig jaar gingen we naar de kermis met de Visjes. Dit jaar konden we ons beperken tot de povertjes (de serveerster vond ons echt irritant omdat we de grote portie, die als normaal op de kaart stonden, te klein vonden en daarom povertjes noemden in plaats van poffertjes). Het jaar dat we wel gingen botsten we te vaak tegen een meneer met een MocroMohawk kapsel. Je kent dat wel. Aan de zijkanten opgeschoren en als de pizzakoerierfooien mee waren gevallen met motiefje, en van boven wat langer naar achter uitlopend in een OpelManta coupe. Een Mat dus. Dit heerschap botste tegen moeders met kleuters, eerdergenoemde bakvissen, andere Mocro's en tegen ons. Dit gebruik makend van alle beschikbare ruimte in de botsauto en hangend aan zijn stuur met gestrekte arm en een hand aan de kin alsof hij nadacht over existentiele filosofische vraagstukken. Botste je tegen hem dan werd hij woest. Moest je dan lachen dan werd hij nog woester. We vermeden hem, ontweken zijn futile poginen om ons de baan af te rammen en frustreerde hem dus enorm. Het was Humor. Op de één of andere manier kwamen de zelfde types op de baan en wij kozen eieren voor het geld en smeerde hem. Hij riep nog iets over doodmaken.. Hem ontging dus, ondanks zijn overpeinzingen het principe van de bots-auto.

Vreemd. Vroeger was kermis nog gewoon leuk. althans in het begin. Later werd er gevochten op de botsautobaan bij ons voor de deur (dat dat ding daar stond was tot ergernis van mijn moeder) maar het begon lief.

Als ik vanaf de lagere school naar huis liep stonden er ineens die grote vrachtauto's en die caravans. Die stonden er niet voor niets. De kriebel in mijn buik begon. De botsauto's kwamen. De grijpkranen, draaimolen, snoeptent, schiettent en overige meuk werden vergeten en alleen bezocht wanneer mijn vader zijn huisvader plicht deed en ons als gezin meenam. De stoere jongens uit de buurt die er vroeg genoeg bij waren mochten meehelpen. Plankjes uitleggen, sjouwen met dingen die eigenlijk te zwaar waren en later zelfs op het dak van de attraktie het zeildoek slepen. Gaaf! Mijn moeder was in tranen! Mijn mooie dure "echte" jeansbroek was vernield. Maarja, ik kon toch niet in de typische jaren 80 corduroy broek meehelpen. Dat was niet stoer. Als dank voor de hulp kregen we, als het niet te druk was, het felbegeerde sleuteltje. Daarmee mochten we, als er wagentjes vrij waren parkeren. Dat was heel stoer. Alsof we nooit anders deden racede we rond hangend aan de palen die de hoogspanning boven ons hoofd verbonden met de electromoteren in de wagentjes en sprongen van wagen naar wagen om de verweesde voertuigjes veilig terug te brengen.

Wij waren de stoerste mannen van het dorp. Kleinere jongens, of de jongens die wel, leunend op hun crossfiets keken maar niets deden keken naar ons op. Grotere jongens probeerden ons tegen de schenen te rijden. Wij waren koningen van het dorp. Te jong en te blue om naar de meiden om te kijken die ons aangaapten. Later probeerde we meisjes mee te nemen in de botsauto's wat ons op strenge blikken en soms zelfs dreigen met de bel kwam te staan.. Want dat mocht toch niet. Heerlijk in de lucht van de overgeparfumeerde bakvissen van een dorp verder, want meisjes uit je eigen dorp.. dat zijn meisjes dus naar! Onbewust van de status van die meisjes chaufeerden we die dames rond. De één bekend als degene die met haar borsten uit het raam hing en de ander bekend als sloerie for no obvious reasons maar ze kwam uit de stad dus dat zei genoeg..

Dan was het ineens weg. De kermis die bijna een week had moeten opbouwen, drie dagen draaide, was in een nacht verdwenen. verpakkingen van goedkoop chinees speelgoed, zakjes van de oliebollen, zaagsel van knalerwten lagen als stille getuige in de modderpoel waar zich enkle nog het silhouet van de kermis aftekende. Met de kermis was ook mijn status verdwenen. Ik was gewoon weer die slappe sukkel. Weer een jaar wachten.

Met de jaren kwam ook het gebrek aan tijd en zin om te helpen en droogde het gevoel een beetje op. Zeker toen mijn moeder stierf. Tussen het moment van sterven en de begrafenis stond de kermis ineens daar. Op goed vrijdag stond de kermis stil en reden we naar het lege huis vol herinneringen. De donkere kermis stond daar als verstild voor onze deur. Alsof ook de kermis gestorven was. Een uitgestorven kermis komt eng over! De dreigende overhangende uithangborden, de gedoofde lampen die wel de straatlantaarns reflecteerde, de afgedekte plastic dieren van de draaimolen leken zo uit een Hitchcock film te komen.

Nooit heb ik meer kunnen genieten van de kermis. Het sprookje bestaat niet meer. De droom is ontluisterd net als sinterklaas als je er achterkomt dat je jarenlang bedrogen bent dat het slechts een dun schilletje is rond heel veel leegte.

Ik kijk uit naar volgend jaar en wil er eigenlijk op een bankje gaan zitten en mensen kijken. Mensen die niet zien dat de keizer naakt is. Dat ze genieten van veel vorm en leegte.

Europese verkiezingen

.. Ik ga stemmen en vooraf heb ik de twitter exitpoll ingevuld (??)

maar met deze pol kun je wel de resultaten een beetje bijhouden

alpha mannetjes

Het rook er naar testosteron. De geur van zweet, het geluid van doffe klappen galmend in de hoge ruimte, het bleke onverbiddelijke TL licht. Ik was weer eens in de belichaming van een jeugdtrauma: Een sporthal. Niet om mezelf in het zweet te werken natuurlijk, ben je gek. Waarom iemand betalen om jezelf in het zweet te werken. Nee, gisteren was ik, een half uur te vroeg aanwezig om in het piepkleine sporthalletje mijn vrouw op te halen. Een gemelleerd gezelschap van mannen en vrouwen was daar bezig om zichzelf, onder leiding van een postduif met crewcut, te scholen in de kunst van het pijnigen van anderen. En niet met oosterse filosofie overgoten krijgskunst, geen wapengekletter en mooie kostuums, geen witte pakken met gekleurde banden om de rangen en standen aan te geven.. Nee, Gewatteerde plastic handschoenen, springtouwen, matten en stootzakken (leuk alternatief scheldwoord) Het ging hier om boxles.

Mijn vrouw had een cursus zelfbevrediging zelfverdediging of iets wat er op lijkt te doen. Blijkbaar had ze talent en werd haar aangeraden om te gaan boxen. Dat heeft ze dan maar gedaan. En ik moet zeggen dat ze, in tegenstelling tot haar sportschool avontuur, dit aardig vol houdt en ik ging dus maar in op de uitnodiging om haar op te halen van de boxles.

Ik kwam binnen op het moment dat ze aan het sparren was met een kale man die zo veel zweette dat ik niet verbaasd ben als er ooit een nieuwe zee naar hem wordt vernoemd. Een kerel sloeg mijn vrouw. Dan slaan als echtgenoot toch echt al je stoppen door. Een soort bezitterigheid die alleen marrokaanse mannen nog schijnen te hebben (ik ben de enige die mijn vrouw mag slaan) probeerde naar boven te wellen. Maar de rede won het van de emotie en ik ging zitten naast de in zichzelf pratende spillebeen op de bank. De spillebeen was gebiologeerd door de mobiele telefoon van vaderlief en scheen niet in de gaten te hebben dat haar vader een vrouw aan het slaan was. Of ze stoorde zich er niet aan.

Achteraf bleek dat de sparsessies met andere meiden erger waren dan met de mannen. De mannen houden zich in maar de vrouwen rammen gewoon door.

De les ging verder, twee mannen bereiden voor wat de rest moest doen. Een estafettespel. Situps, kniebuigingen en stootzakmeppen. Een kwartier lang. De zwetende mannen begonnen harder de zweten, de vrouwen zagen er steeds minder vrouwelijk uit en een dikkige jongen die een soort combinatie was van Chucky uit childsplay en Mickey uit American Chopper wist van elke ronde van vijf minuten toch wat te slacken door te treuzelen bij het begin en al te starten met "uitlopen" voordat de ronde goed en wel was afgelopen.

Toen was de les afgelopen en moest er gerekt en gestrekt worden en uitgelopen. Een blond meisje niet veel zwaarder dan de spillebeen naast me op de bank had schijnbaar moeite met het onder controle houden van haar armen. Eén arm moest als een soort bankschroef fungeren om de andere arm gestrect in te ontvangen en op te rekken. Ze sloeg zichzelf bijna knock-out stoeiend met haar eigen ledematen. Ik onderdrukte een lach. Ook met achteruitlopen hadden een aantal dames moeite.

Toen ik uiteindelijk mijn zwetende vrouw kon knuffelen was het eerste wat ze zei dat ik de foto's die ik van haar gemaakt had maar moest wissen en niet op internet moest zetten..

Dat doe ik dan maar niet.. Anders slaat ze me in elkaar..

filosofisch staren naar een knapperend haardvuur

Wat is het otch heerlijk om lekker buiten te kunnen zitten en te genieten van een knapperend vuurtje in de vuurkorf. Twee van de drie dagen weekeinde hebben we kunnen genieten van verjaardag, vrienden en vuur. Heerlijk zwijgend of pyama pratend staren naar de vlammen die langzaam het hout verteren.

Onwillekeurig borrelen gedachten bij me op over "my evil plan to save the world" europese politiek, flevo, de kerk, tohoe wabohoe.. Mijmerend gooi ik nog een blokje op het vuur en verdoof mijn gedachten met een berenburgje. Heerlijk

Nu, weer aan het werk kan ik mij niets meer herinneren van mijn geniale afwegingen die gemaakt heb.

Is dat het lot van een genie, te veel goede gedachten om ze te laten beklijven.. en wat was nou die grap dic ik bedacht voor TohoeWabohoe!