Van scheiden komt lijden.

tja
De meeste onder u zullen het wel allang weten. Ik ben bezig met scheiden van mijn vrouw: Simone. Voor degene die het voor het eerst lezen: Schrikken he?

Ja dat deed ik ook. Het is nu al een tijd geleden dat we voor het laatst samen waren. Op 14 Augustus nam mijn vrouw de benen. Ze had geen zin in Flevo had ze aangegeven. Ik had haar in bescherming genomen tegen de mensen die haar mee wilden nemen al was het maar voor de laatste dag. Ze wilde echt niet. Mijn vrouw is niet zo sterk communicatief dus heb ik haar geholpen.

De reden dat ze niet mee wilde is mij pijnlijk duidelijk geworden. Toen ik elke dag belde deed ze afstandelijk en kon geen verklaring geven voor afwezigheid.

Op de laatste dag was ze helemaal niet te bereiken. Mijn reisgenoten waren ongeruster dan ik. Ik dacht die zit bij vrienden of bij haar moeder. Maar om een uur of half 8 werd het wel verdacht.

Ik kwam thuis met een wagen vol spullen. Ik zorg altijd voor iedereen dus ik had mijn handen vol.

Er lag een briefje met het meest voor de hand liggende.
De reden? Ach ja. Het meeste was onzin. Een deel was waar. Maar de echte reden bleef nog even verborgen.

Ik heb mezelf heel lang de schuld gegeven en ik heb Simone de ruimte willen geven om tot zichzelf te komen en misschien terug te komen. Het is waar dat er hier en daar iets is misgegaan in ons huwelijk en zoals met alles waar twee vechten hebben twee schuld. Ik heb altijd alles gedaan om te zorgen dat het Simone goed ging. Dat ze gelukkig was. Toen ik naar België ging wilde ze persé mee. Ik heb haar proberen aan te moedigen om door te leren en haar HAVO af te maken maar ze was ongelukkig thuis en wilde daar weg. Ook in België was ze ongelukkig. Haar werk was vreselijk. Rotcollega’s en veel te zwaar. Toen ze ontslagen werd was het eigenlijk een soort opluchting. Zeker toen we naar Nederland konden omdat ik daar een baan kreeg. Simone was in het begin heel ongelukkig omdat ze weinig hoorde van de familie. Dat trok later gelukkig weer bij.

Nu geeft ze aan ongelukkig te zijn met mij. Dat is raar want ze heeft mij dat nooit verteld. Wel dat ze ongelukkig was maar nooit waarom. Ik heb het er wel uit willen trekken maar ik gunde haar haar privacy en vertrouwde erop dat ze er te zijner tijd wel mee zou komen. Dat deed ze niet. Dat gaf wel eens spanningen. Simone was gestopt met de pil omdat we aan kinderen wilde beginnen. Dat gaf mij de indruk dat alles goed ging. De laatste maand was het ineens uit met de pret en ik kon smeken en vragen wat ik wilde maar Simone wilde niet zeggen wat er mis was.

De redenen die ze aangeeft om te scheiden heeft Simone aangegrepen om te scheiden. Ze heeft ze zo ervaren omdat ze het WIL ervaren. Ik heb haar nooit willen kwetsen of een duimbreed in de weg willen leggen.


Totdat ik terug kwam van Flevo . Ze wilde niet mee. En ze stond erop dat ik alleen ging. Op de dag zelf heb ik nog gezegd “zal ik thuis blijven?” terwijl ik haar een ontbijtje gaf. Had ik het maar gedaan. Niet dat ik dan had kunnen afwenden wat er nu gebeurt is maar je weet maar nooit.


Toen ik thuiskwam had ik gelukkig nog een week of twee vrij. Ik heb alles gedaan om er achter te komen waar ze was. Ik kwam er al heel snel achter dat ze bij haar broer zat. Ik heb er zelfs voor de deur gestaan.

Ik heb haar geprobeerd te schrijven en haar te spreken te krijgen. Niets mocht baten. Ik vroeg me af wat ik verkeerd heb gedaan. Ik heb geen flauw idee wat er mis kon zijn dat zo’n erge scheiding zo’n bruusk afscheid nodig was. Geen contact. Helemaal niets. Dat doe je je ergste vijand nog niet aan.
Ik heb zelfs haar werk gebeld. Er werd gezegd dat ze daar niet was maar als anderen belden was ze er wel.

Ik had haar baas gevraagd om nog even te wachten met stappen te zetten om Simone haar adres te wijzigen en loon naar een ander over te schrijven omdat ik alleen de hypotheek niet kan betalen. Ze beloofde me dat ze niets van dat al zou doen, en ze zou contact met me opnemen als ze iets van Simone zou horen en ze vond het erg voor me. Ik heb nog nooit iemand zo slecht horen liegen!

Het ergste vond ik nog dat ze ook brak met de meeste van haar vrienden en vriendinnen. Ik hoorde van een gekopieerd briefje dat ze rondgestuurd had. Ze had niet alleen mij verlaten maar ook haar vrienden. Ton belde mij een keer en vroeg naar Simone. Dat was een maand nadat ze weg was gegaan. Ik begreep niet waarom hij mij belde.

Ik was alleen. Op sterven na dood. Ik begon weer met roken.
Ik heb geprobeerd om haar te bereiken. Telefoonnummers na te trekken die ze gebeld had. Ik kreeg geen contact.

Haar moeder claimde dat ze altijd al tegen ons huwelijk geweest was. Haar vader belde me na een maand op en vroeg waar Simone was..

Ik moest het huishouden draaiende houden en alles in mijn eentje betalen. Allerlei dingen inleveren waar ik aan gehecht ben.

Vreselijk. Mijn leven is totaal ontwricht.

Simone probeerde zich voor mij te verbergen. Maar ik ben daar te slim voor. Ik weet al tijden dat ze samenwoont met L op een voor mij inmiddels bekend adres. Haar telefoonnummer en GSM nummer heb ik ook. Ik heb nog niet gebeld. Ik ben geen stalker. Ik zou nooit iets doen om Simone te kwetsen. Ik hou per slot van rekening van haar.

Toen ik daar achter kwam ging ik ineens nadenken over bepaalde signalen van voor onze breuk. Ik heb haar een keer verdacht van overspel. Ze reageerde met een afwijzing maar nu weet ik beter. Zeker omdat ze met Lennart al in september naar Parijs is geweest. Ook maakte ze in juli een keer een opmerking toen haar Oma had aangegeven dat ik haar klok mocht hebben omdat ik die zo geweldig vond. Ze zei “dan moet je wel opschieten” Ik vertelde dat ik niet Oma haar huis wilde leegplukken en wat ze bedoelde met “dan moet je opschieten. Ze keek heel betrapt en zei niets meer.

Ik weet nu dus dat ze tijdens ons huwelijk al is vreemdgegaan en dat ze dus een aanleiding zocht om te scheiden.

Dat ze vreemd is gegaan en nu (ongehuwd) samenwoont is waarschijnlijk voor haar de reden om geen of weinig contact te hebben met haar vrienden. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze daar doorheen willen prikken en vrienden willen blijven. Ik hoop dat ze dat doet. Simone verdient het om dit soort goede vrienden te hebben.

Ik wil niet beweren dat we een perfect huwelijk hadden maar het leek er wel op te gaan lijken. Ik deed mijn best in ieder geval.

Hierdoor is de breuk definitief. Ik wens Simone al het goede toe. Samen met Lennart. Ik hoop dat ze een fijner huwelijk heeft dan met mij. Ik gun het haar van harte. Ze zijn altijd welkom bij me en ik zou nog graag met haar praten over wat er nou mis is gegaan en wat feitjes boven tafel krijgen. Dat zou voor mij rust betekenen en dan kan ik verder met mijn leven. Nu blijf ik met een gat zitten. En met een boel smaad dat over mij uitgeworpen wordt.


Ik vermoedde al dat Simone hulp heeft gehad. Dat zag ik aan de stijl van de briegjes die ze geschreven heeft . dat was totaal niet haar stijl. Te zakelijk Buiten de hulp van haar broer die haar opgehaald heeft en een tijdje onderdak. Later verhuisde ze. Dat was nog niet gebeurt of ik wist al waar ze woonde. Tja. Als er bepaalde zaken op beide namen staan hoor je nog wel eens wat.

Het adres stond alleen op naam van een ander. L. Die naam kwam me bekend voor. Uit verhalen van Simone. Op haar werk had ze een “vriend” blijkbaar iets intiemer dan ik ooit had kunnen vrezen.

Ook angsten voor vreemd gaan en weggaan waren werkelijkheid geworden.
Ze woont ongehuwd met hem samen. Na een paar maanden al. Dat is wel erg verdacht. Blijkbaar vind ze bij hem wat ze bij mij niet kan vinden.

Wandelen en goede tijden slechte tijden. Iets waar ik geen van beide een hekel aan heb. Dat miste ze net zoals het strand. Ik hou wel van het strand. Vooral in het najaar, winter en lente. Met mijn kop in de zon hoef ik niet zo nodig. Ik verbrand levend.

Maar met L zal ze wel al dagen hebben liggen bakken. Sterker nog. Ze is met hem al in augustus naar Parijs geweest. Waar je allemaal niet achter kunt komen als je weet hoe Google werkt

Dat had ze met mij ook kunnen doen. Ze hoefde het alleen maar te vragen. Maar communicatie was niet haar ding. Liever ongelukkig dan praten blijkbaar.

Het pijnlijke van de zaak was dat we al aan kinderen waren begonnen. Het pijnlijke is dat ik dagelijks langs haar wekr EN langs haar huis rij. Sterker nog. Vroeger reden we samen. Nu delen we de snelweg. En een pijnlijk verleden.
Mijn leven kwam op rolletjes. Nu ben ik op sterven na dood.

Maar er gloort licht aan de horizon.

Ik hef mijn ogen op naar de bergen vanwaar zal mijn hulp komen.


Wilt u reageren? plaats dan een reactie in mijn gastenboek!