Een beetje geduld alstublieft.

Ik ben in de war. Heel erg in de war. Nee geen ProgRob taferelen maar mijn gevoel is wel danig in de war.

Ik ben verlaten. Ik voel me verloren, verlopen en verlaten. Alleen verder was geen optie voor me. En nu ik er tegen wil en dank mee geconfronteerd wordt weet ik een beetje hoe de hel er uit zou zien. Eenzaam.

Ik wordt geconfronteerd met de ondragelijke lichtheid van mijn bestaan in alles wat ik doe. De muziek die ik hoor, de films die ik zie en zelfs de forenzentocht die ik dagelijks onderneem weet mij te raken. Alles ramt de eenzaamheid door mijn strot.

Alleen zijn is een hel. Ik verzamel zoveel mogelijk mensen om me heen en doe zoveel mogelijk actieve dingen. Wat mijn huishouden niet ten goede komt overigens.

In mijn dromen jaagt mijn ex me achterna. Niet in haar nieuwe gedaante (met kort haar) maar zoals ze vroeger was. Daar is geen sprake van "die ander". Er is geen sprake van conflict of pijn.

Ik werd dus verontrust wakker. Hoewel ik mij voordoe alsof ik het achter mij heb gelaten is het nog steeds geen gelopen koers. Sinds 14 augustus heb ik Simone niet meer gezien, behalve in de rechtzaal, en daar keek ze me niet eens aan.

Is dat dezelfde vrouw die eens eeuwige trouw beloofde. Dezelfde vrouw die kinderen met mij wilde. Dezelfde vrouw die naast me lag tot 14 augustus?

Nee. blijkbaar niet. dat was het masker wat ze droeg. al tijden was ze een ander. had ze een ander. en had ze een ander leven. Ik niet. Ik woon in het huis want ik kan niet veroorloven om én de huur van een nieuwe woning (die niet te krijgen is) én de hypothecaire lasten van onze huidige woning alleen te dragen.

Ik rij dagelijks langs Heinenoord waar ze samen woont met "die ander" en elke dag rij ik langs het bedrijf waar ze werkt.

Ik heb wel afleiding om me heen maar ik kan de afgelopen jaren niet uitgummen. Ze heeft de foto's waar ze op stond al wel meegenomen maar er bleven er genoeg over (inclusief trouwalbum dat ze vol trots nog heeft laten zien op 13 augustus). Er liggen nog kleren van haar. liggen nog cd's die ze graag draaide.

Ik wil er vanaf. het stukje geheugen amputeren en opnieuw beginnen.

Kon het maar.

Helaas kan dat dus niet.

Ik vraag dus geduld. Heb geduld met mijn tranen. Mijn zwijgen (sporadisch). Mijn vergissingen. Mijn dromen.

Mijn hart scheurt. Dat doet al pijn genoeg.

Wees een harde beul en zeg alles wat je te horen krijgt over mij. dan kan ik adequaat reageren en de waarheid eruitfilteren en die spiegelen aanhet verhaal dat de ronde doet.

Laat in deze periode de waarheid regeren. En heb daarmee een beetje geduld.


Wilt u reageren? plaats dan een reactie in mijn gastenboek!