Dag Mam

Vandaag was het weer zover. Mijn moeder was jarig. Ik weet niet waarom maar vandaag ging ik, zonder bloemen naar haar toe. Ik voel steeds vreemder als ik daar sta. Een vers gemaaid gazonnetje, een heerlijk zonnetje, wat plantjes en een steen.
Dag Mam!
Ze zegt niet terug. Ik sta daar en ik rook. Ik zucht eens diep en probeer de emotie mij te laten raken. Het werkt niet! Terwijl ik mijn Caballero wegpiek richting grindpad(het lijkt heiligschennis om een sigaret weg te pieken tussen de graven) en ik bedenk dat zij die ook altijd rookte. Het lieve voorjaarszonnetje schijnt in mijn gezicht en ik mis de dramatiek van hier staan in de schemering van een regenachtige avond. Ik draai me om en begin weg te lopen en vraag me af of dit het nou is " een plaatsje geven". Elf jaar alweer. Over 19 jaar ben ik even oud als zij geworden zou zijn op de dag dat ze haar plaatsje betrok daar onder het gazonnetje aan de Raadhuislaan.

Ik moet denken aan wat Visje D vertelde. Ze zou niet weten wat ze moest als ze één van haar ouders zou moeten missen. Ik had willen zeggen dat mijn zus en ik vroeger elkaar vroegen wie ze het meest zouden missen, en met wie ze verder wilden leven. Opa's en oma's kwamen voorbij. Pa en Moe kwamen voorbij. Mijn afweging gaf de innerlijke strijd weer die ik de rest van mijn leven zou voeren. De strijd tussen gevoel en ratio. Mijn vader was de kostwinner en kon ons ondersteunen, mijn moeder was onze wereld. Ik weet niet wat ik toen gezegd heb. Ik kan me, gezien de wat brakke relatie met mijn vader, voorstellen dat ik wel zonder hem verder zou kunnen. nu weet ik het niet meer. Het is raar dat je hele wereld op zijn kop staat als je vreest iemand te verliezen.

Ik weet dat ik er overheen zou moeten zijn maar ik mis mijn moeder elke dag. Ik zou haar niet willen "ruilen" voor mijn vader maar ik zou nog wel eens willen babbelen. Misschien later, als ik groot ben en nog later als ik dood ben kan ik, op de rand van onze wolk naar beneden kijken, onze gezonde sigaretten naar beneden pieken en lachen om de wereld. lachen om onze domme fouten en lachen om de emotie die ik mistte. Lachen om de stomme vertoning. Die rare gozer met dat rare hoedje in zijn hand op die dag die niet dramtisch genoeg was om een kerkhof te bezoeken, die rookte en zich geen raad wist met zijn gevoel en de afwezigheid daarvan.

Ik ben 30, ouder en wijzer dan dat jongetje op de dag af elf jaar geleden met zijn dure pak, dure overhemd, dure schoenen die zijn zonnebril op wilde houden. De tussenliggende periode een afwisseling van melancholie en echt verdriet. van upjes en downs. Nu met uitlaatklep om de struggle met emoties te uitten. nu verstandig?

Ooit op die wolk zullen we het weten.

Dag Mam.. Tot dan..