Met een kloppend hartje en met mijn sensoren op hyper en mijn adhd geactiveerd stapte ik gisteren met J. het huis van regiseur (m/v) M.B. binnen. Om ons spel te verbeteren voor tohoe Wabohoe . Dat is best lastig. Socializen en eten, de boekenkast bekijken en inschatten wie nou welk boek heeft gekocht en dan uitzoeken wie nou uit welke kerk kwam.. Om maar te voorkomen dat ik zelf geraakt zou worden. Regie is therapie. Wat wil je overbrengen? Oh dat.. Nou dan moet je dat zeggen en er niet omheen kletsen. Waarom neem je dat typetje? waarom zing je zo en niet gewoon zoals je het (wel goed) kan.
De rigide regiseuse haalde alles overhoop in ons spel, trok pijnpuntjes naar boven en geaf aan" dat doe je toch ook zo als je met zijn tweeën op een kamertje zit?". Tjonge. Als je alles doet zoals je zelf bent wat is dan je buffer tussen jou en je publiek. Waarom moet dat masker af? Waarom is het zo moeilijk om het dwingogige dametje aan te kijken als je een gevoelig stuk speel?
Bah Emotie.. Kunnen we niet gewoon een kinderfeestje gaan organiseren?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten