Kerst in Sarajevo

Vandaag in Sarajevo was een vreemde dag. Eerste kerstdag is traditioneel een dag om met familie vreedzaam (vreetzaam) de kerst door te brengen met gezapige kerstmuziek, lekker eten en een goed glas. Dat goed glas, dat lekkere eten zat wel goed.

Vandaag was de derde dag van onze "missie" naar Sarajevo. We verzorgden de muzikale omlijsting van een kerstbrunch van de militairen. we speelden dus de geapige muziek zelf, blijkbaar kon dat de goedkeuring wegdragen van de militairen want we kregen zowaar een echt applaus. Daarna maar even lekker shoppen. Een kist om de spullen mee naar huis te vervoeren, wat amerikaans spul en dergelijke..

Toen het tijd was om te eten gingen we niet met de grootste groep mee want die gingen naar een alternatief restaurant waar er een kroketje te krijgen was. We raakten met wat achterblijvers aan de praat over mijnen, de beschietingen en dergelijke. we kregen een kaart te zien met de bekende mijnen. Indrukwekkend. Er worden nog regelmatig incidenten geraporteerd met mijnen. Ook hebben we het gehad over "Sniper Alley", de brede weg in sarajevo waar je je leven niet zeker was omdat vanuit de bergen geschoten werd. Een mensenleven is 500 Mark waard. Een sluipschutter kreeg 500 Mark voor een confirmed kill.


De kerkdienst was indrukwekkend. Ds van Eenennaam vertelde over de bombardementen en de cellist van sarajevo wederom een verhaal wat veel indruk maakte.

s'avonds hebben we "even" een rondleiding (van 22:00 tot 24:00 uur) gekregen om en door sarajevo. De idioterie van de oorlog, de verwoesting, de haat van mensen tegen andere mensen alles stemde me somber. ik heb gehuild bij de aanblik van het zwarte gat in de stad. In de verlichte nachtelijke sky-line van de stad zit een zwart gat. Een gigantisch helling vol graven. Duizenden witte paaltjes markeren de graven van hen die vielen, die als pluimen in een schietkraam zijn afgeknald.

Ik vroeg me af waarom ik huilde, ik kende geen mens die hier gevallen is. Ik was stil (ook een nieuwe ervaring) en kwam tot de conclusie dat ik huilde om de slechtheid van mensen.



God deed dat ook, huilen om de slechtheid van mensen, Hij gaf zijn Zoon opdat het ooit weer Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen zou worden.. Vandaag leerde ik de ware betekenis van kerst kennen!

Bosnie Dag 1 - 23-12-2010

Vandaag vroeg vertrokken. We ontmoette elkaar op schiphol en tussen de bepakte en bezakte vakantiegangers liepen twee verdwaalde zieltjes met instrumenten onder hun arm op zoek naar een vlucht die ze via Wenen naar Sarajevo zou brengen.
Het lange wachten was begonnen. Het is toch vreemd dat je extra vroeg uit je bed moet komen om extra lang te wachten.
De rij naar het inchecken, de boardingpas controle, de security check en uiteindelijk het wachten op het openen van de gate en het boarden en dan ingesnoerd wachten (want we mochten niet rondlopen van de lucht-serveersters (m/v) ) totdat we eindelijk mochten opstijgen en vertrekken.
We verlieten besneeuwd Nederland en doken de wolken in. We landen in dikke mist en daardoor was ook de overstap naar Sarajevo wat vertraagd. Hoewel we ongeveer naast de gate uit waren gestapt hebben we nog heel lang zitten te wachten en staren naar het bordje boarding (boring) terwijl er niemand aan boord mocht.
Toen we eindelijk de boeing in mochtten waren we ook zo vertrokken. Er was wonderbaarlijk geen mist dus hebben we de route Wenen Sarajevo aardig kunnen volgen maar iets in mij zegt dat we via Taize zijn gevlogen ;-)

Het landen werd Paul iets te veel. Die wordt ook per vrachtwagen teruggebracht.. (nee hoor) Eenmaal uit het vliegtuig viel ons een prikkelende rooklucht op. We dachten eerst aan sigarettenrook maar het bleek dat sarajevo stookt op bruinkool en hout (en er wordt ook overal gerookt)

Door de paspoortcontrole zagen we de militair die ons op zou halen die ons de laatste kilometers naar het NSE op kamp Butmir bracht. Daar maakten we kennis met de aanwezige militairen en kregen een rondleiding over het kamp met de nodige uitleg over het conflict, de missie, de internationale samenstelling van het kamp. In de grote messhall (DiFac) hebben we de maaltijd genuttigd en klunsde Paul een dienblad met drinken over een hoge pief heen. Nee slim. Zo maak je vrienden!

En toch hebben we vriendelijk gekletst, gedart, een drankje gedronken en geprobeerd te duiden wat een paarse militair nou is. Toen de oogjes klein werden hebben we ons hotel opgezocht.. En zoeken dat moest. Zo zonder begeleiding is het nog best lastig om van je kamp afte komen. De slaap liet op zich wachten.. Het werd avond en het werd nacht.. De eerste dag!

Ik krijg hier de zenuwen van.

Het was al bekend dat ik een watje geworden ben sinds de geboorte van mijn dochter maar nu ik naar een (voormalig) oorlogsgebied ga om voor stoere mannen, die instaan voor uw en mijn vrede en veiligheid, voel ik mij dubbel een watje. Ik merk de laatste tijd dat ik mij nogal laat pakken door mijn emotie.
Ik luister naar #sr10 (serious request op 3 fm) en bij de verhalen van Erik Corton krijg ik de tranen in mijn ogen.. Nu zit ik de laatste dingen af te tikken voor morgen (rond 7:00 moeten we ons melden op het vliegveld) dat ik de zenuwen krijg. Dat ik even moet snuffelen (En even moet slikken) aan mijn vrouw en dochter.. Nog vlug een blik in de portomonaie werp of de foto's er wel zijn..

Ik wordt een watje.. Misschien kunnen ze bij defensie nog een man van me maken.. Eerst maar eens die rubberen benen in bedwang krijgen..

Morgen bosnie!

Reunie

Het is nu beter al je vrienden maar te mijden,
ze veranderen snel en zijn niet meer als toen.
De grote waarheid is intussen achterhaald,
wat vroeger wet was, is nu bij de wet verboden,
de ouderen zijn niet meer zoals vroeger halve goden
en de vis wordt ook niet meer zo duur betaald.
Boudewijn de Groot

Gelukkig had ik geen vrienden op de lagere school want daardoor heb ik gisteren vreselijk veel schik gehad. Mijn vorige, licht depressieve bericht over de reunie was dus voor niets. Of misschien toch wel een beetje

Met een opkomende buikpijn van de spanning reed ik naar Strijen om in een klein restaurantje mijn oude lagereschoolklasje te ontmoeten. Van dat klasje had ik nog maar een aantal mensen gezien sinds mijn exodus naar Belgi"e en het was dus spannend hoe ik op hen zou reageren en zij op mij. Zou ik iedereen herkennen? Zouden ze mij herkennen? Zou iedereen er zijn? Stuiterend van de ADHD reed ik het dorp in waar ik een jaar heb gewoond. Gek dat we toch hier moesten verzamelen..

Ik parkeerde mijn auto en ging naar binnen. Ik herkende direct de stem van 1 van de jongens uit de klas en de krullenbol van een andere en moest voor een aantal andere mensen toch aardig met mijn ogen knipperen voor ik ze herkende. Maar iedereen noemde mijn naam met enthousiasme.

Het inderhaast opgestelde en rondgestuurde document leverde nog wat werk op (ik wilde toch weten hoeveel kinderen we hadden voortgebracht. (misschien publiceer ik nog wat statistieken)

Een van de conclusies van de gesprekken die volgden was dat we vroeger keihard waren onder elkaar en tegen anderen. Termen als "de monsters" en "zandvreter" zijn geen lieve woordjes en toch accepteerden we het allemaal. Een schuldige hebben we niet aan kunnen wijzen en wellicht moeten we beleiden dat we allemaal wel schuldig zijn


Het was leuk om te zien dat we zelf van kinderen opgegroeid waren tot ouders. Dat de te grote kostuums en kledingstukken, de rollen die wel speelden als kind nu voor ons als volwassenen paste. nou is niet iedereen de dierenarts, politieman of stuntman geworden die we wilden worden maar de meeste zijn geslaagd in datgene wat we wensten: Gelukkig worden!

Gelukkig dat we de Hoeksche Waard ontvlucht zijn of dat we er een huisje hebben kunnen vinden. Gelukkig met de partners, de kinderen, het beroep de vrienden en wat we ook meemaakten. De grote dramatiek ben ik niet tegengekomen..

Toegegeven, er zijn ouders overleden, ziektegevallen en een enkele scheiding (ik) en misschien hier en daar een teleurstelling in het leven maar over het algemeen kan ik zeggen: we zijn goed opgedroogd.

Het werd laat, vreselijk laat. Voordat ik tevreden mij kon voegen achter mijn slapende vrouw en ik tevreden kon verzuchten het was leuk, ze hebben me er uit moeten dweilen!

Sentimenteel

Binnenkort heb ik reunie van mijn basisschoolklasje. Dat liep aanvankelijk wat vreemd omdat ik het eerst zelf wilde aanslingeren en NIEMAND daar op reageerde. Vervolgens werd, zonder daar ook maar enigzins aan te refereren, het reunieplan overgenomen en nu hoef ik alleen nog maar te komen. Ook gemakkelijk natuurlijk.

Nu heb ik van anderen al wel gehoord over reunie's van middelbare scholen en dergelijke maar zelf heb ik dat nog niet meegemaakt. Ik was bij mijn vader, die nog in het huis woont waar ik in opgegroeid ben, en die vertelde over klasgenoten die veel geld hebben verdiend, verhuisd zijn, al dan niet in de kerk komen en nog veel meer.

Ik mijmerde mee. Ik ben benieuwd.

Als ik de Posthuma en Camphues reunies zie moet ik altijd glimlachen. De mooie verhalen, de leuke plaatjes en net dat ene verhaal dat hout snijdt.

Ik werd een beetje sentimenteel daar op mijn geboortegrond. Wat is er hetzelfde gebleven? Wat is er veranderd.
Ik merkte bij het naar mijn vader toe rijden al dat de omgeving flink veranderd is. Wegen omgelegd en de weg die ik vroeger nam om naar school te gaan is onherkenbaar veranderd. Sommige dingen zullen altijd het zelfde zijn hoe ze ook veranderen. Het busstation wat zo desolaat in het midden van wat weilanden ligt. Tussen provinciale, rijks en plaatselijk wegen. Nooit een ziel te bekennen maar twee keer per uur komen alle bussen uit de regio elkaar daar tegen..

Ik zuchtte diep toen ik er langs reed.

Het lange wachten, een half uur tussen twee bussen, op betonnen bankjes, op een open stationnetje midden in de polder. De koude zit nog in mijn botten.
Ik heb dus niet alleen fijne gedachten aan vroeger..

Ik ben een beetje bang voor mijn reunie. Ik ben vroegere vreselijk gepest maar nooit door een specifiek iemand maar meer door een gezichtsloze massa. Zal ik daardoorheen kunnen prikken? Wordt ik eraan herinnerd of gaan we op dezelfde voet verder.


Ik hoop op een gezellige avond met vriendelijke klasgenoten die elkaar maar amper zullen herkennen.. Ik hoop dat ik niet te sentimenteel wordt..

twitterhack?

het is weer zo ver.. Mensen schreeuwen moord en brand want er is een virus via de twitter. Ineens is er veel zwarte tekst . Er wordt al weer gewaarschuwd dat je er niet op mag klikken maar dat is onzin.. Wat is er aan de hand? Nou dit

htt p://a.no/@"onmouseover=";$('textarea:first').val(this.innerHTML);$('.status-update-form').submit()" style="color:#000;background:#000;/ 

er wordt dus een mouseover "hack" gebruikt die zichzelf kopieert.. Je post dus , wanneer je met je muis over de tekst heen gaat dezelfde meuk weer door (eenmalig, daar zorgt twitter wel voor)

er wordt een aantal popups geopend aldus de mensen op twitter zelf maar een virus?

wel weer spannend om over te praten

meer info

Vader?

Het is acht uur. Normaal ben ik mijn bed al uit.. Met moeite want ik ben niet zo'n matineus mens. Zoals voorspeld heb ik vannacht amper en vreselijk slecht geslapen. Ik laat mijn vrouw maar slapen, ze heeft een zware dag voor de boeg. Zware weken of maanden zelfs. Vandaag veranderen we voor altijd in de flierenfluiters die we waren in ouders. Vandaag wordt ons kind, dat vannacht nog de ondefinieerbare massa was die vanuit de buik van mijn vrouw tegen me aan bewoog in een kind met armpjes beentjes en een gezicht. Een kind met een naam. Ons kind.

Zou ik veranderen of ben ik al veranderd? Wat gebeurt er met me? Ben ik het wel waard om vader te worden en kan ik het wel. Laat ik mijn kind niet van de trap vallen, ben ik consequent genoeg om een stabiel kind op te voedden. En de vraag die ik anderen stelde, welke slecht eigenschappen van mezelf en van mijn vrouw ga ik herkennen in ons nakroost.

Deze vragen, deze onzekerheden hielden mij wakker. Schrijven dan maar, dus aankleden en naar beneden. Hier zit ik dan, met mijn sokken op de koude plavuizen en de kou trekt op door mijn ruggegraat. Ik probeer te bidden maar kan alleen maar huilen. Ik wil met mijn moeder praten. Vragen hoe ik was. Hoe was mijn vroegste vroeger en had ze de zelfde angsten?

Ik bidt dan toch maar. Oh God, Hoe kan ik in Uw schaduw een acceptabele vader worden? Wilt U mij helpen.

Ik ben vooral bang. Bang voor mezelf en dat ik het niet kan. Dat ik blijf verzuipen in werk, Cabaret en Flevo. Dat ik niet de vader kan zijn die ik moet zijn. Dat ik niet het geduld heb voor de eindeloze fruitpapjes en poepluiers. Geen geduld voor de alternatieve lego-beleving, voor het verkeerde vriendje van mijn dochter.

Ik vertrouw erop dat het wel goed zal komen maar voorlopig ben ik terug op zwemles. Het koude heldere water is doorzichtig genoeg om de schijnbaar oneindige diepte te onthullen van dat bad. Ik sta nat en koud te rillen op het startblok. Voor de eerste keer zonder kurken. Iedereen ligt zingend en lachend in het zwembad maar ik ril en hoop dat niemand tussen het chloorwater op mijn gezicht de tranen herkent die ik huil.

Ik spring...


Ik hoop dat ik straks kan verzuchten "O Heer onze Heer, Uw handtekening staat prachtig onder heel de wereld.

U laat uw glorie hemelhoog bezingen
door kleine kinderen en zuigelingen
U bent te sterk voor tegenstanders,
uw vijand zwijgt, hij kan niet anders.
Als ik de hemel zie, dat wonder van uw hand
- U bracht de maan en elke ster tot stand –
wat is een kind dan, dat U aan hem denkt;
wat is een mens, dat U hem aandacht schenkt?

O HEER, onze Heer,
uw handtekening staat prachtig onder heel de wereld

U hebt de mens een ereplaats gegeven.
Bijna aan God gelijk, zo mag hij leven.
Mensen zijn, Heer, uw afgezanten.
U legt uw werk in mensenhanden:
De schapen op de dijk, de koeien in de wei,
alles wat leeft in de natuur erbij:
luchten vol vogels en zeeën vol vis,
al wat zijn weg door oceanen kiest.

O HEER, onze Heer,
uw handtekening staat prachtig onder heel de wereld
"

Dag mam

Jemig mam.

12 jaar alweer?

Je bent nu langer dood dan mijn zusje leeft. Weet je mam ik weet niet meer hoe je stem klonk, en ik kan je luchtje niet meer ruiken. Ik kan je niet meer zo zien staan ergens in de kamer.. Ik voel me schuldig dat je geen onderdeel meer bent van mijn leven. Je hebt het scheiden en lijden, mijn huwelijk, mijn banenwissels mijn cabaretcariere allemaal gemist..

Nu wordt ik vader en zou jij voor de derde keer oma zijn geworden. Vandaag zou je 61 zijn. Jong voor een oma van 3 kleinkinderen.

er gaat geen dag voorbij of ik herinner me iets van je, praat ik als je en mis ik je. Iemand anders gaat de gordijntjes naaien voor de babykamer.. iemand anders zal naast pa staan als hij zich over de wieg buigt en mompelt "klein"
.
Ik weet dat dit geen zin heeft. De internetverbindingen komen niet tot in de hemel, en straks, als ik tegen die stomme steen sta te praten hoef ik ook niet op reactie te wachten.

Ik wil gewoon dat ik even tegen je kan praten, vertellen hoe ik me voel, hoe bang ik ben om vader te worden. Dat het wel goed met me gaat, dat je je geen zorgen hoeft te maken.. dat je trots op me kan zijn. Ik wil je vragen er voor me te zijn, hoe ik was toen ik klein was, raad en daad van mijn moeder..

Jemig mam. het is twaalf aar geleden en ik zit weer te janken..

Dag lieve mam..

Ik mis je . je bent mijn allerliefste moeder!

je allerliefstezoon,

Paul

Hole in the Wall

Helaas nog geen foto gemaakt.. Misschien dat ik die vanavond nog online gooit maar er zit een gat in mijn badkamermuur. Recht de slaapkamer in. De schade werd veroorzaakt door vocht in de muur. Mijn badkamer, uit het fantastische bouwjaar 1978, was nog in originele staat, naja origineel, net als met mijn brommertje waren er wat kleine dingetjes aan gedaan. Een zitbad, met daarnaast op gelijke hoogte een douchbak (kun je lekker naar buiten kijken tijdens het douchen) die niet helemaal conform de regeltjes waren geinstalleerd, een wat nieuwere wasbak, de oude uit de slaapkamer verwijderd waardoor de afvoer van het bad, de douche en de wastafel zo lek als een mandje bleken te zijn. De verwarmingsbuizen waren daardoor doorgeroest. Gelukkig kwamen we er nu achter en niet over een half jaar als die met lekken waren begonnen.

Nu zit er een gat in de muur waar ze bij SBS een mooi stompzinnig programma over kunnen maken...

Drama alom.

Maar gelukkig is de knutselroemeen handig met alles (als iemand nog een botnetje nodig heeft, ook dat schijnt ie in een dagje in elkaar te knutselen)

De glasweefselbrigade maakt wel goede voortgang met geavanceerde wiskunde in de babykamer! Hoera!

Verhuisangsten

Het is een angstig moment, die drie weken voor de verhuizing. Erg angstig. GHa ik wel aarden in dat dorp, is het huis echt geen nachtmerrie-in-droomverpakking, Sta ik straks steeds in de file? Heeft de supermarkt wel lekker koffie. Datsoort angsten. En dan de angst voor het vaderschap weggelaten. Maar is ook een ander soort angst. Een beklemmender soort paniek, wat dichterbij.. De angst van de verhuizing zelf. Waar zijn mijn klusspullen en die handige plakbandrol, die 25 ongebruikte kwasten en plamuurmessen van de vorige klus, en belangrijker waar is de lader van mijn accutol. De angst sloeg me om het hard. Ik kocht maar snel een goedkope Gamma eigenmerk vervanger voor de accutol. Ook sloeg de angst voor het oordeel van de ander mij om het hart. Ik wordt badend in het zweet wakker bij de gedachten aan de blikken van de hulpkrachten. Heb je echt zoveel computerzooi nodig? Is het echt normaal dat een mens meer dan 15 dozen met boeken heeft.

Ik heb 3 boekenkasten vol vboeken en een doosje of 5 aan computerspullen. Pas een hele berg weggegooid.. Echt!

Met collega's had ik het gesprek over boeken en weggooien (dat durfde ik voorheen niet in 1 zin te noemen). "Ja ik heb alle NiVAA boeken weggegooid" Maar theologie boeken zijn toch anders.E n ik lees of blader er nog regelmatig in.. Haha, riep een andere collega, mijn broer en zus en ik moesten mijn vader ervan overtuigen dat hij de Commodore 64 (Een archaische computer red.)tijdschriften maar eens weg moest gooien. Het apparaat heeft hij al 15 jaar niet meer.

Mijn hart bloedde. Boeken weggooien, computertijdschrijften daargelaten maar BOEKEN. Dat nooit. Gelukkig heb ik niet meer die stapel C64 boekjes van vroeger.

De stress van de nakende verhuizing en de reeds dagende klusweekeindjes dwongen mij vandaag het zoldertje op te kruipen en alvast wat dozen naar voren te halen op zoek naar de boor, verfbakjes, EN de lader van de accutol. Ik ben zo bang dat ik die lader pas weer ga vinden als ik hem niet meer nodig heb. Ik heb m pas nog gezien. ik weet het zeker. Bij het verplaatsen van dozen tilde ik mij bij na een hernia aan een doos. Het waren geen boeken. Toch maar eens zien wat er in zat. Computertijdschrijften.

Ik heb er nog een hele berg. Mijn hele computerloopbaan in omgekeerde chronologische volgorde in een doos. Onderaan ergens de introductie van Windows 95 en bovenaan wat aankondigingen voor XP. Ik schaam me, ik schaam me diep dat ik dat nog heb maar anderzijds ben ik trots dat ik beslissing heb genomen het niet mee te verhuizen. Hup Klaarzetten voor de rit naar de stort of het oud papier.

Of zal ik ze toch bewaren, toch leuk om weer door tebladeren en te zien hoe SLECHT windows millenium eigenlijk was. En de eerste reviews van Linux distro's te lezen..

Nee anders maak ik zoals ik al jaren van plan ben er een koffietafel van. Hup plank er onder, boor erdoor en dan met schroefdraadstaven bij elkaargebonden een tafeltje van maken. Onverwoestbaar!

Toch de doos maar twijfelachtig ergens aan de kant laten staan.. Misschien dat er een kans bestaat dat 'ie toch mee gaat.

Ik heb een angst in mijn hart. Een angst zo belkemmend dat ik er bij voorbaat al niet van kan slapen. Het heeft te maken met een doos met tijdschriften, een zwangere vrouw en een deegroller..

Dat ik maar zacht mag rusten.

windows eat your heart out

Jemig, ik begin steeds meer onder de indruk te raken van linux. Wat eerst nog te ingewikkeld voor woorden was is nu steeds meer kinderspel aan het worden. Wat onbereikbaar leek komt steeds dichterbij. En het leuke is. Ik mis windows niet.

Kan windows dit: (zonder externe software die je moet kopen)

Partities on the fly resizen

ik dacht het niet.
Ik heb het nu een paar keer gedaan en het werkt gewoon.

Stel je voor je hebt een partitie op een LVM volume en dat groeit uit zijn jasje (LVm is Logical Volume Management, iets wat Windows over een versie of drie gaat jatten omdat dit geniaal is, je kunt disks aan elkaar plakken in een array en dat weer op delen in volumes die je on the fly kunt resizen)
het is niet een ondenkbaar scenario want hoewel de compressie steeds beter wordt, de disks steeds groter blijft de honger naar ruimte bestaan.

Stel je voor je volume is 50Gb maar dat wordt wat krap dus wil je er 10 gb bij (en dat is nog beschikbaar).. nou dan doe je eenvoudig
lvresize -L60G /dev/VolumeGroupNaam/VolumeNaam
hm.. hoor ik je brommen. Het Filesystem dan? tja , dat houdt nog op met tellen bij het laatste blokje en weigert verder te schrijven op die nieuwe 10 Gb aan ruimte..
dus met een resize2fs /dev/mapper/VolumeGroupNaam-Volumenaam en je bent back in bussiness..

Als je dit bijv. in een virtuele machine hebt gedaan en je hebt er een partitie op gezet (maar 1) dan moet je eerst die partitie vertellen dat ie groter is.. Gewoon met fdisk partitie erafknallen (rustig maar, er gebeurt niets met je data -al moet je wel voor een backup zorgen-) en een nieuwe aanmaken en dan (reboot) resize2fs /dev/diskPart en Hop je ziet met df -h de gb'tjes er bij komen..

easy does it

Ok.. de volgende keer blog ik weer over emoties babies en huizen