Vandaag vroeg vertrokken. We ontmoette elkaar op schiphol en tussen de bepakte en bezakte vakantiegangers liepen twee verdwaalde zieltjes met instrumenten onder hun arm op zoek naar een vlucht die ze via Wenen naar Sarajevo zou brengen.
Het lange wachten was begonnen. Het is toch vreemd dat je extra vroeg uit je bed moet komen om extra lang te wachten.
De rij naar het inchecken, de boardingpas controle, de security check en uiteindelijk het wachten op het openen van de gate en het boarden en dan ingesnoerd wachten (want we mochten niet rondlopen van de lucht-serveersters (m/v) ) totdat we eindelijk mochten opstijgen en vertrekken.
We verlieten besneeuwd Nederland en doken de wolken in. We landen in dikke mist en daardoor was ook de overstap naar Sarajevo wat vertraagd. Hoewel we ongeveer naast de gate uit waren gestapt hebben we nog heel lang zitten te wachten en staren naar het bordje boarding (boring) terwijl er niemand aan boord mocht.
Toen we eindelijk de boeing in mochtten waren we ook zo vertrokken. Er was wonderbaarlijk geen mist dus hebben we de route Wenen Sarajevo aardig kunnen volgen maar iets in mij zegt dat we via Taize zijn gevlogen ;-)
Het landen werd Paul iets te veel. Die wordt ook per vrachtwagen teruggebracht.. (nee hoor) Eenmaal uit het vliegtuig viel ons een prikkelende rooklucht op. We dachten eerst aan sigarettenrook maar het bleek dat sarajevo stookt op bruinkool en hout (en er wordt ook overal gerookt)
Door de paspoortcontrole zagen we de militair die ons op zou halen die ons de laatste kilometers naar het NSE op kamp Butmir bracht. Daar maakten we kennis met de aanwezige militairen en kregen een rondleiding over het kamp met de nodige uitleg over het conflict, de missie, de internationale samenstelling van het kamp. In de grote messhall (DiFac) hebben we de maaltijd genuttigd en klunsde Paul een dienblad met drinken over een hoge pief heen. Nee slim. Zo maak je vrienden!
En toch hebben we vriendelijk gekletst, gedart, een drankje gedronken en geprobeerd te duiden wat een paarse militair nou is. Toen de oogjes klein werden hebben we ons hotel opgezocht.. En zoeken dat moest. Zo zonder begeleiding is het nog best lastig om van je kamp afte komen. De slaap liet op zich wachten.. Het werd avond en het werd nacht.. De eerste dag!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten