Reunie

Het is nu beter al je vrienden maar te mijden,
ze veranderen snel en zijn niet meer als toen.
De grote waarheid is intussen achterhaald,
wat vroeger wet was, is nu bij de wet verboden,
de ouderen zijn niet meer zoals vroeger halve goden
en de vis wordt ook niet meer zo duur betaald.
Boudewijn de Groot

Gelukkig had ik geen vrienden op de lagere school want daardoor heb ik gisteren vreselijk veel schik gehad. Mijn vorige, licht depressieve bericht over de reunie was dus voor niets. Of misschien toch wel een beetje

Met een opkomende buikpijn van de spanning reed ik naar Strijen om in een klein restaurantje mijn oude lagereschoolklasje te ontmoeten. Van dat klasje had ik nog maar een aantal mensen gezien sinds mijn exodus naar Belgi"e en het was dus spannend hoe ik op hen zou reageren en zij op mij. Zou ik iedereen herkennen? Zouden ze mij herkennen? Zou iedereen er zijn? Stuiterend van de ADHD reed ik het dorp in waar ik een jaar heb gewoond. Gek dat we toch hier moesten verzamelen..

Ik parkeerde mijn auto en ging naar binnen. Ik herkende direct de stem van 1 van de jongens uit de klas en de krullenbol van een andere en moest voor een aantal andere mensen toch aardig met mijn ogen knipperen voor ik ze herkende. Maar iedereen noemde mijn naam met enthousiasme.

Het inderhaast opgestelde en rondgestuurde document leverde nog wat werk op (ik wilde toch weten hoeveel kinderen we hadden voortgebracht. (misschien publiceer ik nog wat statistieken)

Een van de conclusies van de gesprekken die volgden was dat we vroeger keihard waren onder elkaar en tegen anderen. Termen als "de monsters" en "zandvreter" zijn geen lieve woordjes en toch accepteerden we het allemaal. Een schuldige hebben we niet aan kunnen wijzen en wellicht moeten we beleiden dat we allemaal wel schuldig zijn


Het was leuk om te zien dat we zelf van kinderen opgegroeid waren tot ouders. Dat de te grote kostuums en kledingstukken, de rollen die wel speelden als kind nu voor ons als volwassenen paste. nou is niet iedereen de dierenarts, politieman of stuntman geworden die we wilden worden maar de meeste zijn geslaagd in datgene wat we wensten: Gelukkig worden!

Gelukkig dat we de Hoeksche Waard ontvlucht zijn of dat we er een huisje hebben kunnen vinden. Gelukkig met de partners, de kinderen, het beroep de vrienden en wat we ook meemaakten. De grote dramatiek ben ik niet tegengekomen..

Toegegeven, er zijn ouders overleden, ziektegevallen en een enkele scheiding (ik) en misschien hier en daar een teleurstelling in het leven maar over het algemeen kan ik zeggen: we zijn goed opgedroogd.

Het werd laat, vreselijk laat. Voordat ik tevreden mij kon voegen achter mijn slapende vrouw en ik tevreden kon verzuchten het was leuk, ze hebben me er uit moeten dweilen!