O Jee, O.V.

Ik heb er een hekel aan. Dat mag je best weten. het openbaar vervoer.. rrrr. wat een ellende.

Afgelopen maandag ging het wel maar vandaag. Ik stapte met het verkeerde been uit bed en vond mijzelf in de on aantrekkelijk positie dat ik met trein, trein en bus mij richting werk moest verplaatsen. Ik haaste mij richting station, kocht (na twee pogingen) mijn retourtje Driebergen Zeist en het lange wachten kon beginnen. Vleuten is een stationnetje, twee keer spugen van utrecht vandaan, waar buiten de spits, 4 treinen per uur stoppen (er komen er noemelijke meer langs maar die zijn slechts een gevaar voor slechtoplettende peronbewoners) dus je moet een half uur wachten mocht je het gele gevaarte net hebben gemist.

Als je zonder MP3 speler op de trein staat te wachten moet je het dus doen met de markante persoonlijkheden om je heen en het nutteloze gekeuvel van medewachtenden.

Nou het was me een spektakel. Voor mij in de rij bij de kaartautomaat stond een middelbaar echtpaar. Met veel omhaal kochten ze twee enkeltjes schiphol, ze gingen op vakantie. De man van het echtpaar stopte de kaartjes in zijn camelkleurige reisportofeuille en verstopte deze onder zijn vormeloze, merkloze, fantasieloze nepspijkerbroek naast zijn belangrijkste gereedschap. Er werd schichtig op en om gekeken of niemand had gezien waar dit paar hun kostbaarheden bewaarden als of ze al op de tropische bestemming waren aangekomen en niet op het perronnetje van een slaperige aglomeratiedorpje stonden.

ik nam het paar in mij op en werd steeds angstig aangekeken. De heer, gekleed in voornoemde suffe broek, op originele Dirk van der Broek Wandelschoenen, droeg een zomerjasje van even merkloze signatuur en op zijn rug de goedkoopste tas die je kunt voorstellen met daar , in het gaatjesstofvakje een opgevouwen vormeloze alpinopet.

De dame daarentegen droeg een LifeLine parachutistenbroek (afritsbaar met veel vakjes) een Nomad Fleece trui en een eastpack rugtas. Ze fluisterde hier en daar wat bevelen en keek over mijn schouder mee naar mijn pin-code. Toen de kartjes automaat mijn twijfelachtigheid tussen enkeltje en retourtje beloonde met het te lang vasthouden van de pinpas riep ze quassie vrolijk "Pasje ingeslikt?" en bitste ze haar reisgenoot toe "heb jij je de pas". Deze antwoorde op zijn beurt iets van "ja ik heb 'm" maar kon zijn de plaatsbeschrijving van de kostbaarheden niet afmaken doordat zij hem alweer shushde (is dat nederlands?)

ze stonden een eindje uit elkaar en keken steevast de verkeerde kant uit, namelijk in de rechting van de trein úit utrecht in plaats van waar onze trein vandaan zou komen (Woerden).

Tussen ons in stonden twee dames met een Buggy waarin een blond jongetje stevig vastgesnoerd zichzelf aan het bezighouden was met het opnemen van alle indrukken om hem heen. De oudere dame van het stel was blijkbaar de Oma van het jongetje en de jongere dame een schoondochter maar niet de moder van de kleine.

Het gesprek van de dames ging over het zelfde paar wat ik hiervor beschreef maar dan op respectievelijk plat Amsterdams en "Barry Stevens Nederlands". De amsterdamse oma eiste van haar gezellin de koffers en tassen met handige samenbindriemen op die het onevenwichtige stel ook bij zich had.

Toen dit gesprek, en de bespreking van de vakantie (de jongste zou naar italië, waar het dertig graden is, gaan de oudste deed een vliegreisje griekenland) over was werd het jongetje uit zijn sereniteit geschokt door de opmerking van oma waar zijn moeder toch kon zijn.. De jongen zich niet bewust van het feit dat er buiten het opslurpen van kleuren en vormen ook nog een moeder bestond zette een keel op en eistte zijn moeder.

De amsterdamse dame liet op luidere keel dan het knulletje horen dat ze eerst met de trein zouden gaan.. Ik bedacht mij dat ze er verstandiger aan had gedaan om geen slapende honden wakker te maken maar soit.

De trein arriveerde en NS bleek voor "nieuwe sardines" te staan en ik moest mij de trein in wringen. De ondoordringbare mensenschaar bestond uit forenzen, lange afstandsreizigers (met bagage die ook onder de stoel zou passen maar lekker een steol in bezit hield) oude vrouwtjes (staand) jonge mensen (op hun rug op de bank hangend).

Normaal gezien (al een keer gebeurd) zou ik mijn bijbeltje trekken en verder lezen in Jesaja maar ik had er het evenwicht niet voor.

Op Utrecht centraal een slalom race gemaakt naar het spoor waar de volgende personendrager van de NS zich zou bevinden. iets te gehaast want mijn horloge staat een paar minuten voor om te zorgen dat ik af en toe nog op tijd kom.

In de trein met meer ruimte (dubbeldekker) kwam ik te zitten achter een stel ballen te zitten.. Koor (corps)ballen van het ergste soort. Het soort dat al wel tjonge tweedejaars is. Nou Poe Bijzonder. Het speciale van corpsballen (of in dit geval een ballerina) is dat de iegen onzekerheid overschreeuwd moet worden. Alles is "wel ok" en alles en iedereen wordt verkleind. een brooertje die in een restaurantje (was "wel ok") door een serveerstertje een colatje in zijn nekje kreeg van zijn truitje.. Alles dik aangezet en veel te hard op een brallerig toontje. En dat ze was wezen wandelen maar 10 kilometer was al ver zat als je bent wezen stappen ("hoe laat ben jij vannacht gebleven?"waarop korpsbal van achter de zonnebril antwoordde "tot half zeven")

Het eikelde nog een tijdje door over wandelen, zuipen en college..

Het is maar geod dat ik niet ontbijt want anders had ik het corps eens flink nonverbaal maar wel via mijn mond de waarheid gezegd..

Kortom.. als de NS meewerkt doen je medereizigers dat nog niet..

To be continued