Ik ben een Arnhems meisje

Ik woon nu een jaar in vleuten. In een prachtig klooster waar kloosterzusters die op non-actief staan van hun oude dag kunnen genieten. Ik het klooster zitten de zusters die vroeger het hospitium hebben geleid of kleuterjuf zijn geweest. Het halve dorp is zijn eerste of zijn laatste tijd verzorgd geweest door de zusters.

Er zijn er steeds minder. Er komen voornamelijk zusters uit het buitenland bij die hier komen dienen. De natuurlijke aanwas is er neit meer zoals vroeger. De nonnentjes die nu bij mij in het gebouw wonen (of waar ik bij mag inwonen) zijn het overschot van wat vroeger gewoonte was. Je gaat naar het klooster als je te veel broertjes en zusjes hebt.

De zusters gaan mij aan het hart. Hun Levensstijl van de 3 r-en heeft hun leven verlengd. Reinheid Rust en Regelmaat! Zo zijn er zusters actief die, wanneer ze een baan "in de wereld" zouden hebben nooit meer actief zouden zijn. Maar lang nie alle zusters zijn zo kwiek.

Een van de zusters aan wie ik mij een jaar geleden voor het eerst voorstelde vertelde dat ze een Arnhems Meisje was. Haar ouders waren naar Duitsland verhuisd (nog voor de oorlog) tijdens de oorlog waren ze in Nederland geweest maar later weer teruggegaan. Haar broers waren allemaal met een duitse getrouwd en hadden allemaal kinderen. Ze had ze allemaal overleefd, vertelde ze vlak voor haar 90e verjaardag. Haar ouders waren jaren terug al overleden een nu één voor één al haar broers. "Het waren pestkoppen maar als er iemand anders me lastig viel dan verdedigde ze me allemaal" sprak ze vertederend. Ze was kleuterjuf geweest en heeft meer dan 3 generaties Vleutenaren de WC ketting omgehangen, geholpen met Knippen en Plakken en de basis gelegd van hun opleiding. "Ze zijn allemaal wat geworden!" Sprak ze trots "het is zo mooi om iets te kunnen doen voor die kinderen, Je neemt niet de plaats in van de ouders, die leren ze andere dingen maar je kunt ze wat bijbrengen".
Haar moeder had al gezegd dat het wat met haar zou worden. Daar had ze haar lijfspreuk aan overgehouden "Optimist tot in de kist".

Ik woon nu een jaar naast haar. Heb haar gefeliciteerd op haar 90e verjaardag. Ze was op en top zenuw achtig en stiefelde door de gangen in haar ochtendjas achter haar rollator aan. Ze Vroeg steeds als er telefoon was of het voor haar was, als ze stemmen hoorde hoopte ze dat het een van haar neefjes was die haar voor haar 90e verjaardag zou komen bezoeken.

Ze was verward, heeft staar en hoort niet goed meer. Maar Optimist tot in de kist stapt ze door het leven achter haar rollator aan. Steeds vaker verdwaalt ze in het eigen gebouw waar ze al jaren woont. Ze dwaalt naar buiten en wordt teruggebracht als een verdwaald kind door een ex-leerling wiens broek zij nog heeft opgehesen.

Ik moest me verleden week voor de 30e keer voorstellen aan haar. Het kostte me moeite. Ze herkende me niet. Ik hoor haar steeds vaker midden in de nacht zingen. Het gaat niet goed met haar en dat doet me verdriet. Ze doet steeds vaker lelijk tegen haar zusters.

Je hebt je leven ingezet als Bruid van Christus. Je hebt de ontwikkeling van een dorp meegemaakt. Je hebt zoveel kinderen zien opgroeien.. en dan vergeet je het allemaal weer.

Het maakt me soms diep bedroefd.

Ik bid dat het haar goed gaat en dat ze door de nevelen van haar dementie heen optimist mag blijven. Tot in de Kist! Ik hoop dat haar nachtelijke zang oefenen is voor in de Hemel.. Waar ze Eeuwig God mag Prijzen.