Sentimental journey

Een weekeindje België:

Vroeger, toen mijn leven nog eens tuk simpeler was dan dat het nu is, studeerde ik, althns ik deed een poging, aan het Bijbelinstituut België (het BIB) of voor de ingewijden “Heverlee”. Afgelopen zaterdag was er een diploma uitreiking op mijn lieve oude schooltje. De School nu genaamd ETF is sinds mijn vertrek een beetje veranderd. De school gevestigd in een, ironie der ironieën, Jezuïetenklooster dat in de zeventiger jaren door het Bijbelinstituut is gekocht. Toen bewoond (er hing een internaat aan vast) door zowel Franstalige als Vlaamstalige evangelicalen die het hele klooster inclusief de monsterlijke bibliotheek volgens in de 50er jaren modern ontwerp opgetrokken uit glasbouwstenen en beton. Later is een gedeelte van het klooster aan een iraanse huisjesmelker verkocht en de monster bibliotheek aan een andere partij. De bibliotheek is van hand tot hand gegaan en was dusdanig onbewoonbaar dat er eigenlijk niets mee gebeurde. Nu is dat monster teruggekocht en is daar de school eigenlijk in zijn geheel in gevestigd.

Alles is nieuw en modern. Alleen de Peda, het vroegere internaat, ademt nog dezelfde sfeer die ik koester als een kostbare schat, herinnerend aan betere tijden. Mijn sentimental journey stuurde mij langs de diverse kamers en apartementen die ik in de school en bij de iraanse huisjesmelker heb bewoond. Ik maakte foto’s van alles wat ik herkende.

Na de diploma uitreiking en de korte receptie liep ik even door het prachtige parkje… Aangelegd door de Jezuïeten die niet op een stuiver hoefde kijken. Ik zwierf langs het levervormige zwembad, vervallen natuurlijk, die Iranees kijkt wél op een cent, langs de prachtige laan, op naar het “konijneveldje”. Dit veldje was de verzamelplaats voor Studenten die zonder pottekijkers met hun verkering wilde knuffelen. Studenten die ook wel eens een glaasje wijn of een blikje bier wilde nuttigen. Of zoals ik met een aantal vrienden, een halve brie naar binnen wilde werken.

De herfst had de velden en paden bekleed met een pak troostelose bruine bladeren die ik aan hun vorm herkende maar waarvan de boomnamen me niet te binnen wilde schieten. Laat staan de pseudolatinismen die Lineus eraan gegeven heeft. Mijn sentinmentele reis naar mijn gelukkige verleden, mijn zoektocht naar een serene stilte, mijn pelgrimstocht naar het geluk van de eeuwige herinnering werd wreed overschreeuwd (letterlijk en figuurlijk) door een stel 40ers die kwamen kijken naar de 22 godenzonen (waarvan 11 uit de buurt kwamen) die elkaar bekampten op een voetbalveld. De leren knikker leeks zich niets aan te trekken van de richting die ze op werd gestuurd en de voetballers leken handbal te spelen en de scheidsrechter leek wel visueel gehandicapt. Er schenen ook een aantal mentaal gehandicapten, lichamelijk beperkten en overige kneuzend rond te lopen althans, dat deden de verwensingen die mijn fragiele zeepbel deden knappen mij voorkomen. Waar op nog geen 50 meter afstand Theologie werd bedreven, waar een groot aantal mensen zich drs mochten noemen, of bachelor of voor de vlamingen: Licentiaat, werd Gods naam ijdel gebruikt.

De bijbelschool, die in al veel moet dulden van haar buren en zelf hier en daar een binnenbrandje moet blussen zal er wel niets van aantrekken maar ik, die hier kwam om mijn zorgen te vergeten en even te verdwalen in de illusie van vergane (schamele) glorie ergerde mij mateloos.

Het weerzien van oude vrienden, ex-medestudenten en de ontmoeting met het leuvense gerstenat (hoewel ik het hele weekeinde geen Stella heb mogen proeven) deed mij meer.

Ik hoop ooit, met een kleinkind dat Theologie placht te bedrijven, weer eens terug te zijn op deze plek. Plaatsen aanwijzend waar ik de roekeloze dagen van mij jeugd heb doorgebracht. Anekdotes oplepelend van studentengrappen en domme miskleunen. Ik hoop dan op de achtergrond uit een openstaande raam een vleugje muziek te horen van een van mijn muzikale vrienden en studiegenoten en tevreden zijn..

Daar wil ik sterven op de plaats waar mijn hart écht leeft!