Sentimental journey

Een weekeindje België:

Vroeger, toen mijn leven nog eens tuk simpeler was dan dat het nu is, studeerde ik, althns ik deed een poging, aan het Bijbelinstituut België (het BIB) of voor de ingewijden “Heverlee”. Afgelopen zaterdag was er een diploma uitreiking op mijn lieve oude schooltje. De School nu genaamd ETF is sinds mijn vertrek een beetje veranderd. De school gevestigd in een, ironie der ironieën, Jezuïetenklooster dat in de zeventiger jaren door het Bijbelinstituut is gekocht. Toen bewoond (er hing een internaat aan vast) door zowel Franstalige als Vlaamstalige evangelicalen die het hele klooster inclusief de monsterlijke bibliotheek volgens in de 50er jaren modern ontwerp opgetrokken uit glasbouwstenen en beton. Later is een gedeelte van het klooster aan een iraanse huisjesmelker verkocht en de monster bibliotheek aan een andere partij. De bibliotheek is van hand tot hand gegaan en was dusdanig onbewoonbaar dat er eigenlijk niets mee gebeurde. Nu is dat monster teruggekocht en is daar de school eigenlijk in zijn geheel in gevestigd.

Alles is nieuw en modern. Alleen de Peda, het vroegere internaat, ademt nog dezelfde sfeer die ik koester als een kostbare schat, herinnerend aan betere tijden. Mijn sentimental journey stuurde mij langs de diverse kamers en apartementen die ik in de school en bij de iraanse huisjesmelker heb bewoond. Ik maakte foto’s van alles wat ik herkende.

Na de diploma uitreiking en de korte receptie liep ik even door het prachtige parkje… Aangelegd door de Jezuïeten die niet op een stuiver hoefde kijken. Ik zwierf langs het levervormige zwembad, vervallen natuurlijk, die Iranees kijkt wél op een cent, langs de prachtige laan, op naar het “konijneveldje”. Dit veldje was de verzamelplaats voor Studenten die zonder pottekijkers met hun verkering wilde knuffelen. Studenten die ook wel eens een glaasje wijn of een blikje bier wilde nuttigen. Of zoals ik met een aantal vrienden, een halve brie naar binnen wilde werken.

De herfst had de velden en paden bekleed met een pak troostelose bruine bladeren die ik aan hun vorm herkende maar waarvan de boomnamen me niet te binnen wilde schieten. Laat staan de pseudolatinismen die Lineus eraan gegeven heeft. Mijn sentinmentele reis naar mijn gelukkige verleden, mijn zoektocht naar een serene stilte, mijn pelgrimstocht naar het geluk van de eeuwige herinnering werd wreed overschreeuwd (letterlijk en figuurlijk) door een stel 40ers die kwamen kijken naar de 22 godenzonen (waarvan 11 uit de buurt kwamen) die elkaar bekampten op een voetbalveld. De leren knikker leeks zich niets aan te trekken van de richting die ze op werd gestuurd en de voetballers leken handbal te spelen en de scheidsrechter leek wel visueel gehandicapt. Er schenen ook een aantal mentaal gehandicapten, lichamelijk beperkten en overige kneuzend rond te lopen althans, dat deden de verwensingen die mijn fragiele zeepbel deden knappen mij voorkomen. Waar op nog geen 50 meter afstand Theologie werd bedreven, waar een groot aantal mensen zich drs mochten noemen, of bachelor of voor de vlamingen: Licentiaat, werd Gods naam ijdel gebruikt.

De bijbelschool, die in al veel moet dulden van haar buren en zelf hier en daar een binnenbrandje moet blussen zal er wel niets van aantrekken maar ik, die hier kwam om mijn zorgen te vergeten en even te verdwalen in de illusie van vergane (schamele) glorie ergerde mij mateloos.

Het weerzien van oude vrienden, ex-medestudenten en de ontmoeting met het leuvense gerstenat (hoewel ik het hele weekeinde geen Stella heb mogen proeven) deed mij meer.

Ik hoop ooit, met een kleinkind dat Theologie placht te bedrijven, weer eens terug te zijn op deze plek. Plaatsen aanwijzend waar ik de roekeloze dagen van mij jeugd heb doorgebracht. Anekdotes oplepelend van studentengrappen en domme miskleunen. Ik hoop dan op de achtergrond uit een openstaande raam een vleugje muziek te horen van een van mijn muzikale vrienden en studiegenoten en tevreden zijn..

Daar wil ik sterven op de plaats waar mijn hart écht leeft!

de ondragelijke lichtheid van mijn bestaan.

Hoe onpersoonlijk kan een vraag zijn?

Wanneer je, zoals ik, in een amerikaans bedrijf werkt en hier en daar eens een amerikaan aan de telefoon treft die je nog nooit hebt gesproken begint deze amerikaan met een enthousiasme waar ADHD niet voor onderdoet het gesprek met een ogenschijnlijk warm "how are you". wanneer je deze dan confronteert met je ondragelijke lichtheid van je bestaan valt er een beklemmende stilte aan de andere kant van de lijn. Je kunt met een beetje voorstellingsvermogen bedenken wat er aan de andere kant wordt gedacht of gedaan. er wordt naarstig gezocht naar het nummer van Korrelatie, er wordt overwogen of je wellicht je verstand hebt verloren of dat je dusdanig veel groene sigaretjes hebt gerookt (we wonen in nederland en dat is weed paradise in de ogen van de gemiddelde amerikaan) dat je in een vreemde ongeremde stase bent terechtgekomen.

Om kort te gaan. De nietsvermoedende amerikaan is slachtoffergeworden van zijn eigen nietszeggende formaliteit.

Ik heb het voorrecht dat ik af en toe in een gesprek of in een reeks gesprekken mensen mag helpen in hun speurtocht naar de oplossing voor de problemen van hun bestaan. En nu ik zelf in een dal van mijnleven ben beland merk ik dat ik een van de weinige ben die het meent wanneer ik vraag "hoe gaat het met je". Niemand meent wat hij zegt. de bovengenoemde amerikaan is daar het lichtend voorbeeld van. de etiquette verlangt dat je "fine" antwoordt op zijn vraag.. als ik antwoord om soortgelijke vragen"ach ik leef nog" wordt er terugkrabbelend gereageerd.

Misschien ben ik te eerlijk en zeg ik altijd alles wat mij voor de mond komt en meen ik meestal wat ik zeg maar is dat niet normaal? Laat uw Ja JA zijne ne uw nee NEE. meen wat je zegt. zeg wat je voelt. daar wordt de wereld een stuk beter van.

Ik hou er niet van om PIm voortuin aan te halen maar hij zij "ik zeg wat ik denk enik doe wat ik zeg" nu deed hij niets aan de problemen die hij aankaartte.. maar dat terzijde.

Wanneer ik op mijn geliefde Fok! bijna duizend reacties zie op het ongeluk in benedengenoemd stukje maar maar een paar donaties om een bloemetje te sturen..

Ik stuur zowie zo wel een bloemetje en als ik dat niet doe.. spreek me er dan vooral op aan...!

Zinloos!



nieuwsbericht

forumtopic

deel 2

deel3

Afgelopen zondag las ik het bericht op Fok.nl over een zwaar auto-ongeluk in de Zeeuwse plaats Axel.
Daarbij vielen drie zwaargewonden.

Eén van deze slachtoffers, een 23-jarige vrouw uit Borsele, Marije,
is afgelopen woensdag om zes uur aan haar verwondingen overleden.
Ze had ernstig hersenletsel opgelopen toen ze door de enorme klap uit de auto werd geslingerd.

Ze is niet meer bij bewustzijn gekomen.

De auto met vier inzittenden sloeg over de kop toen de bijrijder bij wijze van grap aan de handrem trok.
Het viertal reed op dat moment op de Tractaatweg.

De auto had een snelheid van ongeveer honderd kilometer per uur.


met stomheid geslagen. ik weet dat ik niet zo trouw blog maar hier moest ik zo om huilen dat ik in mijn toetsenbord klom om dit aan de wereld toe te vertrouwen.
welke idioot is zo dom (of dronken) dat hij met 100 kilometer per uur aan de handrem van een auto trekt. als je dit in de beschermde omgeving van een circuit doet met een verstevigde auto waar je alleen in zit snap ik het nog. maar onaangekondigd in de auto van een ander..
Ik kan me de reacties gevuld met agressie begrijpen. ik hoop alleen dat niemand deze man uit zijn lijden verlost. Niemand heeft daar baat bij.


ik kan alleen maar bidden voor de zielerust van Marije, voor de gezondheid van de overige slachtoffers en voor de nabestaanden en omstanders..

Is het nu goed of slecht nieuws

Wederom een FOK! Nieuwtje Blootblad Penthouse nagenoeg failliet

Het feit dat blootbladen failliet gaan is goed nieuws. hoe minder puin in het schap bij kiosk, kruidenier en tankstation hoe beter. Ik als man merk dat je door de hoeveelheid roze wel eens naar zo'n schap staat te kijken.. dan begint je trouwring toch wel te jeuken en schaam je je diep.. althans ik wel.

Helaas is de omzetdaling bij een van de grootste vleesfotoleveranciers niet omdat iedereen zedig aan het worden is maar omdat de internet porno, vaak gratis, veel expliciter is en soms ook bewegend materiaal bevat. Ook is het Internet iets anoniemer. Je hoeft niet te blozen aan de kassa als het meisje van 15 je blootblad van de band raapt en je met een afkeurende blik aankijkt terwijl de kassa een haast kreunend extra hard piepje de supermarkt instuurt. -nee ik heb geen ervaring- Op internet ruilbeurzen als Kazaa enop internet sites wordt je nagenoeg niet herkend. en ben je veilig...

Voor ons als Christen die constant in een "Big Brother" wereld leven moeten we ons eigen geweten als een soort poortwachter voor onze zintuigen zetten. we hebben op het internet een groot risico geconfronteerd te worden met God's Schepping in haar puurste vorm. De vorm die we sinds de zondeval liever willen verbergen. Soms ontkom je er niet aan maar we moeten sterk zijn en omhoog schietende venster met evenveel snelheid sluiten...

We mogen alleen maar hopen dat er ooit iets komt als een verbod om expliciete bloot en sexbladen open en bloot in het schap, videobanden in de videotheek en popups en webpagina's op het internet te plaatsen. onder het motto van als je het wil vinden Kán je het vinden maar als niet zoekt zul je het ook niet vinden.. dat is dan veilig voor de kinderen en hun vaders en moeders..