Reunie

Het is nu beter al je vrienden maar te mijden,
ze veranderen snel en zijn niet meer als toen.
De grote waarheid is intussen achterhaald,
wat vroeger wet was, is nu bij de wet verboden,
de ouderen zijn niet meer zoals vroeger halve goden
en de vis wordt ook niet meer zo duur betaald.
Boudewijn de Groot

Gelukkig had ik geen vrienden op de lagere school want daardoor heb ik gisteren vreselijk veel schik gehad. Mijn vorige, licht depressieve bericht over de reunie was dus voor niets. Of misschien toch wel een beetje

Met een opkomende buikpijn van de spanning reed ik naar Strijen om in een klein restaurantje mijn oude lagereschoolklasje te ontmoeten. Van dat klasje had ik nog maar een aantal mensen gezien sinds mijn exodus naar Belgi"e en het was dus spannend hoe ik op hen zou reageren en zij op mij. Zou ik iedereen herkennen? Zouden ze mij herkennen? Zou iedereen er zijn? Stuiterend van de ADHD reed ik het dorp in waar ik een jaar heb gewoond. Gek dat we toch hier moesten verzamelen..

Ik parkeerde mijn auto en ging naar binnen. Ik herkende direct de stem van 1 van de jongens uit de klas en de krullenbol van een andere en moest voor een aantal andere mensen toch aardig met mijn ogen knipperen voor ik ze herkende. Maar iedereen noemde mijn naam met enthousiasme.

Het inderhaast opgestelde en rondgestuurde document leverde nog wat werk op (ik wilde toch weten hoeveel kinderen we hadden voortgebracht. (misschien publiceer ik nog wat statistieken)

Een van de conclusies van de gesprekken die volgden was dat we vroeger keihard waren onder elkaar en tegen anderen. Termen als "de monsters" en "zandvreter" zijn geen lieve woordjes en toch accepteerden we het allemaal. Een schuldige hebben we niet aan kunnen wijzen en wellicht moeten we beleiden dat we allemaal wel schuldig zijn


Het was leuk om te zien dat we zelf van kinderen opgegroeid waren tot ouders. Dat de te grote kostuums en kledingstukken, de rollen die wel speelden als kind nu voor ons als volwassenen paste. nou is niet iedereen de dierenarts, politieman of stuntman geworden die we wilden worden maar de meeste zijn geslaagd in datgene wat we wensten: Gelukkig worden!

Gelukkig dat we de Hoeksche Waard ontvlucht zijn of dat we er een huisje hebben kunnen vinden. Gelukkig met de partners, de kinderen, het beroep de vrienden en wat we ook meemaakten. De grote dramatiek ben ik niet tegengekomen..

Toegegeven, er zijn ouders overleden, ziektegevallen en een enkele scheiding (ik) en misschien hier en daar een teleurstelling in het leven maar over het algemeen kan ik zeggen: we zijn goed opgedroogd.

Het werd laat, vreselijk laat. Voordat ik tevreden mij kon voegen achter mijn slapende vrouw en ik tevreden kon verzuchten het was leuk, ze hebben me er uit moeten dweilen!

Sentimenteel

Binnenkort heb ik reunie van mijn basisschoolklasje. Dat liep aanvankelijk wat vreemd omdat ik het eerst zelf wilde aanslingeren en NIEMAND daar op reageerde. Vervolgens werd, zonder daar ook maar enigzins aan te refereren, het reunieplan overgenomen en nu hoef ik alleen nog maar te komen. Ook gemakkelijk natuurlijk.

Nu heb ik van anderen al wel gehoord over reunie's van middelbare scholen en dergelijke maar zelf heb ik dat nog niet meegemaakt. Ik was bij mijn vader, die nog in het huis woont waar ik in opgegroeid ben, en die vertelde over klasgenoten die veel geld hebben verdiend, verhuisd zijn, al dan niet in de kerk komen en nog veel meer.

Ik mijmerde mee. Ik ben benieuwd.

Als ik de Posthuma en Camphues reunies zie moet ik altijd glimlachen. De mooie verhalen, de leuke plaatjes en net dat ene verhaal dat hout snijdt.

Ik werd een beetje sentimenteel daar op mijn geboortegrond. Wat is er hetzelfde gebleven? Wat is er veranderd.
Ik merkte bij het naar mijn vader toe rijden al dat de omgeving flink veranderd is. Wegen omgelegd en de weg die ik vroeger nam om naar school te gaan is onherkenbaar veranderd. Sommige dingen zullen altijd het zelfde zijn hoe ze ook veranderen. Het busstation wat zo desolaat in het midden van wat weilanden ligt. Tussen provinciale, rijks en plaatselijk wegen. Nooit een ziel te bekennen maar twee keer per uur komen alle bussen uit de regio elkaar daar tegen..

Ik zuchtte diep toen ik er langs reed.

Het lange wachten, een half uur tussen twee bussen, op betonnen bankjes, op een open stationnetje midden in de polder. De koude zit nog in mijn botten.
Ik heb dus niet alleen fijne gedachten aan vroeger..

Ik ben een beetje bang voor mijn reunie. Ik ben vroegere vreselijk gepest maar nooit door een specifiek iemand maar meer door een gezichtsloze massa. Zal ik daardoorheen kunnen prikken? Wordt ik eraan herinnerd of gaan we op dezelfde voet verder.


Ik hoop op een gezellige avond met vriendelijke klasgenoten die elkaar maar amper zullen herkennen.. Ik hoop dat ik niet te sentimenteel wordt..