Zelfreflectie

Bah, wat heb ik er een hekel aan. Reflectie. praten over je gevoelens. Ik heb het er erg moeilijk mee. Helaas is het nuttig gebleken. Het schijnt aan me af te zien. Hoe ik functioneer. Misschien ben ik onzekerder geworden of zekerder of ik heb mijn (on)zekerheid de laatste tijd beter getoond. Ik heb moeten reflecteren op mezelf voor: Mijn Psycholoog, mijn pre-huwelijksbegeleiders, mijn dominee, mijn arbo arts en voor Linda.

Ik krijg ook feedback (hoewel de laatste tijd een stuk minder doordat ik er minder tijd voor heb. Ik heb geleerd van mezelf en van anderen dat ik:

Minder egoïstisch ben dan ik dacht. Ik zorg gewoon niet goed voor mezelf en dat lijkt erg op elkaar (??)
Ik ben erg gevoelig en degen die daar het minst tegen kan ben ikzelf.
Ik denk soms te snel, vul dingen in voor andere mensen en ik heb lang niet altijd gelijk (zeker als dat negatieve gedachten zijn)
Mijn lichaam praat tegen me, mijn eigen psyche praat tegen me.. Daar moet ik naar luisteren.

Ik zou het liefst de brieven die ik gestuurd heb naar Linda, naar de dominee die ons huwelijk gaat inzegenen, mijn ex en mijn leerdoelenvoor YfC graag publiceren en samenvatten en combineren.. Maar ik durf niet... Ben ik eerlijk genoeg geweest, heb ik gelijk. Durf ik dat achterste van mijn tong te laten zien? Durf ik ten overstaan van de 30 lezers die ik per maan dheb te vertellen wie ik ben en wat er schuil gaat achter die grote bek?

Ik durf het niet.....

ik ben banger dan ik dacht voor mijn eigen gevoel en wat dat bij me teweeg brengt.