Ik ben gebroken. Geestelijk, Lichamelijk en mentaal.
Ja ik maak verschil tussen geestelijk en mentaal maar daar kom ik nog op. Ik bennet terug van een conferentie van Youth For Christ International. 22 uur in een bus met 85 collega's. Nou ik zeg je dat is geen pretje. Opgevouwen op een stoel geen kant op kunnen en het lichtje van je voorbuurman in je ogen, de film staat te hard of te zacht of mensen willen hun mond niet houden zodat je kunt slapen of als je wilt pratn slaapt iedereen. Ik kreeg geen stempel bij de grens en ik moest van uit hongarije (aan het balatonmaar) naar huis bellen om problemen met de slechtste internet provider van nederland op te losen (wij noemen geen namen dus xs4all kan op twee oren slapen).
Ik ben naar de diverse seminars geweest die mij tot tranen toe roerde of tot treurens toe in slaap probeerde te sussen mijn dromen liet dromen of mijn roeping deden wankelen. Mensen van diverse andere culturen die mijn geloof oppepen, mijn zekerheden die ik tot sokkel van het standbeeld van mijn leven had gemaakt onder mij vandaan trapten.
Vermoeide mensen die probeerden dieper tot mij door te dringen werden door mijn afweermechanisme van gruwelijk sarcasme afgeweerd waardoor ik door kreeg dat geen verdediging de beste aanval zou kunnen zijn in plaats van andersom. Ik waardeer mezelf nu anders dan voorheen. ik ben uitgerekt, vermoeid, lichamelijk afgemat en mijn spieren zitten vast. Ik ben verward en onzeker maar...
mijn anker ligt stevig op de Rots. Mijn geloof is sterker en mijn verzekering is dat God voor mij is dus er niemand tegen mij kan ijn die sterker is. Ik moet overnieuw beginnen.
In de rank kreeg ik een tijdje geleden een kaartje dat ik regelmatig ter hand moest nemen. Ik schreef daarop: Ik mag elke dag opnieuw beginnen. Ik begin weer opnieuw en probeer God de ruimte te geven om van de brokstukken van mijn leven een nieuwe Paul te bouwen. Een Paul waar HIJ trots op kan zijn. Een Paul die eerst van God houdt en dan vanzichzelf als God van hem houdt en van anderen als van hemzelf.
Bidt met me mee dat ik mag ontdekken wat de toekomst brengt, wat God van me wil. Waar hij mij zenden zal. Voor nu hoeft YFC niet bang te zijn (of wel) want ik blijf hier zitten tot de zekerheid me overtuigd van iets anders. Ik heb een droom voor de "joet" maar die hou ik lekker intern...
Ik ben kapot en daar voel ik me kiplekker bij. ik kan geen hoge dunk van mij hebben want vanaf nu heeft God alweer het roer in handen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten