Ik ben nu al de hele dag bezig met twee pc's. Een laptop en een desktop alletwee pre-installed met Viesbah. De laptop is nu al 9 keer opnieuw gestart. Bij elke update (huh hij is toch nieuw) en elk stukje software wil dat kreng rebooten. En soms geeft 'ie me niet eens de keuze! AARGH.
En als ik nu alle voorgeinstalleerde meuk in 1 keer wil wegflikkeren dan kan dat niet eens. Bij een willekeurige linux distro kan ik ervoor kiezen om, zonder reboot, zelfs niet aan het eind, alle software die ik niet wil in 1 keer te selecteren voor verwijdering. vijf minuten later is de troep weg! HOP alsof het niets is.. Waarom kan windows dat dan niet?
donderdag 9 juli 2009
vrijdag 3 juli 2009
hangen bij de Dirk
"Was ik maar 12" verzuchtte ik onlangs. En met overtuiging. Het lijkt me heerlijk om weer gewoon 12 te zijn, Je bent de oudste van de school, je hebt een grotemensenfiets en de wereld ligt aan je voeten. Je weet alles wat je moet weten, denk je, en de zomer duurt een eeuwigheid. Acht weken vakantie totdat je weer van voor af aan moet beginnen en weer de jongste van de school bent, opnieuw moet beginnen, je moet realiseren dat je niets weet van wat er in de wereld te koop is.
Nee, ik wil wel 12 zijn maar dan moet de zomer voor eeuwig duren. Ik ben stik jaloers op die kinderen. Als ik naar huis rij en moet remmen voor onoplettende kinderen die met natte haren terugkomen van het aangelegde strandje om de hoek en naar huis rijden om achter een bord eten te gaan zitten. De kleren worden gewassen, de rekeningen betaald.. Het enige wat ze moeten is opgroeien.
Het is wel grappig om, als je de kans krijgt, gesprekken te horen van die kinderen. Ik ving een flard op van een gesprek van schaamteloze meisjes die mij voorbij reden. Naja schaamteloos. ze bloosden wel toen ze zich realiseerden dat, toen ik de hoek om kwam ik kon horen dat ze het over sex hadden.. nou ja, sex, zoenen en knuffelen hoop ik.. Maar ze kwetterden onverschrokken door. Ik liep door, naar de snackbar. Daar, onder de Dirk in het dorp hingen nog meer kinderen. Die luid schreeuwend leeftijdsgenootjes begroetten die langsfietsten op weg naar iets in een school, een afscheid, een kinderdisco.. geen idee.
De telefoon ging, Een van de hangers haalde uit haar broekzak een ladyphone en danste in het rond zingende "ik wor lekker gebeheld". Alsof haar popularitiet afhing van de hoeveelheid inkomende gesprekken. ("ga maar op een helpdesk werken" beet ik haar ingedachten toe, "dan piep je wel anders". Ze nam luid schreeuwend de telefoon op. "NeeHee ik ben bij de Diruk" blafet ze haar moeder toe, zich niet bewust dat alexander Graham Bell uitgevonden had dat je niet hoefde te schreeuwen door de telefoon. Na opgehangen te hebben stuiterde ze wat rond en riep lelijke dingen over dat "domme kutwijf" wat me nou niet echt een mooie benaming voor moeder voorkwam.
Ze bleven even hangen bij de Dirk, ik keek verder. Binnen zaten twee jongens van dezelfde leeftijd die zaten te praten over het eten van de andere snackarette in het gebouw. Ze keken op naar de gastheer, de vader van een van de twee die het verhaal bekrachtigde met getuigeverklaringen over gigantische kotspartijen.
Twee meisjes die net op luidruchtige wijze waren begroet door het groepje hangers zaten fluisterend, net als ik, te wachten op wat komen ging: vet eten!
Het viel me op dat de reguliere Dirk hangers er niet waren. De scooterkentteraars die engig boos kijkend net voor je neus spugen als je langsloopt. Die niet aan de kant gaan want dat is stoer. De stoere jongens waren er niet. Zouden ze verjaagd zijn door het gekwetter? Toen mijn cholestorol in een zakje was gedaan keerde ik huiswaarts en vroeg mij af wat er nou leuk was aan hangen bij de Dirk.
Ik dacht terug aan mijn groep 8 zomer. We trokken met onze fietsen van plek naar plek. Speeltuintje zus, strandje zo (al was het strandje na 6en geclaimed door onze variant op de enge jongens). Als je de club kwijt was kon je een kort rondje door het dorp doen om ze te vinden. Een rij nieuwe fietsen en ene kluwe kinderen die door de groeispurten in net te grote, net te kleinde of gloednieuwe kleren rondliepen. We hingen. we spraken over wie waar naar school ging, wie wat ging worden. En we droomden van een zomer die nooit op zou houden.
De Jeugd is anders dan vroeger. Wij hadden geen mobieltjes, en zakgeld was na 1 bezoek aan een snoepwinkel op. Deze kinderen zijn vermogend. hebben ieder een computer, "Wat? geen laptop? maar iedereen in mijn klas heeft een laptop!", een mobiel en geld te over. Toch missen ze het vermogen om zich te organiseren en hangen maar bij de dirk omdat iedereen daar wel een keer langskomt. De centrale plek in het dorp.
Ik zag de enge jongens opdoemen. Blijkbaar had iemand de combinatie nylondraad en bamboe geintroduceert want zo stil had ik die gasten nog nooit gezien zittend op een bankje aan het water. Een voorschot nemend op hun bejaardheid. "Niet zo snel jongens" dacht ik nog. voor je het weet schrijf je een melancholisch blogje over hoe je zo graag weer jong wilde zijn.. Eeuwig 12.. en dan maar hangen bij de Dirk
Nee, ik wil wel 12 zijn maar dan moet de zomer voor eeuwig duren. Ik ben stik jaloers op die kinderen. Als ik naar huis rij en moet remmen voor onoplettende kinderen die met natte haren terugkomen van het aangelegde strandje om de hoek en naar huis rijden om achter een bord eten te gaan zitten. De kleren worden gewassen, de rekeningen betaald.. Het enige wat ze moeten is opgroeien.
Het is wel grappig om, als je de kans krijgt, gesprekken te horen van die kinderen. Ik ving een flard op van een gesprek van schaamteloze meisjes die mij voorbij reden. Naja schaamteloos. ze bloosden wel toen ze zich realiseerden dat, toen ik de hoek om kwam ik kon horen dat ze het over sex hadden.. nou ja, sex, zoenen en knuffelen hoop ik.. Maar ze kwetterden onverschrokken door. Ik liep door, naar de snackbar. Daar, onder de Dirk in het dorp hingen nog meer kinderen. Die luid schreeuwend leeftijdsgenootjes begroetten die langsfietsten op weg naar iets in een school, een afscheid, een kinderdisco.. geen idee.
De telefoon ging, Een van de hangers haalde uit haar broekzak een ladyphone en danste in het rond zingende "ik wor lekker gebeheld". Alsof haar popularitiet afhing van de hoeveelheid inkomende gesprekken. ("ga maar op een helpdesk werken" beet ik haar ingedachten toe, "dan piep je wel anders". Ze nam luid schreeuwend de telefoon op. "NeeHee ik ben bij de Diruk" blafet ze haar moeder toe, zich niet bewust dat alexander Graham Bell uitgevonden had dat je niet hoefde te schreeuwen door de telefoon. Na opgehangen te hebben stuiterde ze wat rond en riep lelijke dingen over dat "domme kutwijf" wat me nou niet echt een mooie benaming voor moeder voorkwam.
Ze bleven even hangen bij de Dirk, ik keek verder. Binnen zaten twee jongens van dezelfde leeftijd die zaten te praten over het eten van de andere snackarette in het gebouw. Ze keken op naar de gastheer, de vader van een van de twee die het verhaal bekrachtigde met getuigeverklaringen over gigantische kotspartijen.
Twee meisjes die net op luidruchtige wijze waren begroet door het groepje hangers zaten fluisterend, net als ik, te wachten op wat komen ging: vet eten!
Het viel me op dat de reguliere Dirk hangers er niet waren. De scooterkentteraars die engig boos kijkend net voor je neus spugen als je langsloopt. Die niet aan de kant gaan want dat is stoer. De stoere jongens waren er niet. Zouden ze verjaagd zijn door het gekwetter? Toen mijn cholestorol in een zakje was gedaan keerde ik huiswaarts en vroeg mij af wat er nou leuk was aan hangen bij de Dirk.
Ik dacht terug aan mijn groep 8 zomer. We trokken met onze fietsen van plek naar plek. Speeltuintje zus, strandje zo (al was het strandje na 6en geclaimed door onze variant op de enge jongens). Als je de club kwijt was kon je een kort rondje door het dorp doen om ze te vinden. Een rij nieuwe fietsen en ene kluwe kinderen die door de groeispurten in net te grote, net te kleinde of gloednieuwe kleren rondliepen. We hingen. we spraken over wie waar naar school ging, wie wat ging worden. En we droomden van een zomer die nooit op zou houden.
De Jeugd is anders dan vroeger. Wij hadden geen mobieltjes, en zakgeld was na 1 bezoek aan een snoepwinkel op. Deze kinderen zijn vermogend. hebben ieder een computer, "Wat? geen laptop? maar iedereen in mijn klas heeft een laptop!", een mobiel en geld te over. Toch missen ze het vermogen om zich te organiseren en hangen maar bij de dirk omdat iedereen daar wel een keer langskomt. De centrale plek in het dorp.
Ik zag de enge jongens opdoemen. Blijkbaar had iemand de combinatie nylondraad en bamboe geintroduceert want zo stil had ik die gasten nog nooit gezien zittend op een bankje aan het water. Een voorschot nemend op hun bejaardheid. "Niet zo snel jongens" dacht ik nog. voor je het weet schrijf je een melancholisch blogje over hoe je zo graag weer jong wilde zijn.. Eeuwig 12.. en dan maar hangen bij de Dirk
woensdag 1 juli 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
